prentje en de troost

Het was een loodzware week. Parijs dreunde nog na; de verslagenheid en het verdriet bleef in de lucht hangen. Daarnaast verongelukte iemand uit mijn werkomgeving.

Alsof ik aanvoelde dat het geen gemakkelijke week zou worden, bestelde ik vorige week een illustratieboek en een film op dvd; allebei over Dia de los muertos.
Het staat al jarenlang bovenaan mijn bucket list: deze Mexicaanse feestdag in Mexico zelf beleven.
Ik ben gefascineerd hoe Mexicanen met grote thema's uit het leven omgaan, en ze integreren in het dagelijks bestaan. Elk jaar herdenken ze de mensen uit hun leven die zijn heen gegaan op een feestelijke manier, met muziek, lekkernijen en kostuums.
Het is niet iets dat wordt weggestopt, maar juist uitgebreid bij wordt stil gestaan:

Zoon en ik keken gisteravond de bestelde animatiefilm 'Book of Life': kijk vooral deze trailer, (in het Nederlands uitgebracht als Manolo's magische reis) en daar ging een enorm troostende werking van uit.
Het is een raamvertelling: een groep ongeïnspireerde lagere schoolkinderen moet naar een museum (boring!) en een vlotte rondleidster brengt ze in de ban van een oud Mexicaans verhaal.
Twee jongens zijn verliefd op hetzelfde meisje, en worden de inzet van een weddenschap tussen twee heersers van het hiernamaals: La Muerte (die heerst over het land van zij die herinnerd worden) en Xibalba (bestuurder van het land van zij die vergeten zijn).
Het land van de overledenen die nog niet uit de harten van hun geliefden zijn verdwenen, ziet er fantastisch uit: kleurrijk, vol lekkere hapjes en feestelijke gebeurtenissen.
En het mooiste van alles: je wordt er herenigend met de mensen die je moet missen op aarde.

De heerser van het grauwe land van zij-die-vergeten-zijn speelt vals, waardoor een van de jongens vervroegd in het kleurrijke hiernamaals komt en daar met veel liefde en humor ('wat zijn er hier veel familieleden. Ja jongen, dat krijg je met stierenvechters') wordt ontvangen.
Vervolgens komt hij voor een duivels dilemma: keert hij terug naar aarde om het hart van zijn grote liefde te veroveren, of blijft hij bij zijn familie?

De film is een visueel spektakel met hoofdfiguren als houten poppetjes en met verrassende liedjes voor een kinderfilm (waaronder Creep van Radiohead).
En een mooie boodschap: je bent pas echt dood als zij die je liefhadden je vergeten zijn.
Hartverwarmend in deze donkere tijden.

Laten we elkaar niet loslaten. Vind troost bij de mensen die van je houden. Geniet van datgene wat je inspireert, of het nu de natuur is, kunst, boeken, films of wat dan ook. 

Living well is the best revenge.