Wat onwennig lopen ex-Man en ik door de grote hal.
Het ziet er in ieder geval heel anders uit dan mijn oude middelbare school. Vriendelijker, toegankelijker.
Nog steeds kan ik het me nauwelijks voorstellen dat ik een moeder ben, laat staan over een half jaar de moeder van een brugpieper.
Wat lijkt het groot allemaal. Wel gaaf overigens. Ik heb er een goed gevoel over, maar Zoon moet hier binnenkort zes jaar rondlopen. Nu is het de beurt aan de ouders.
Ik heb altijd het idee dat de andere ouders meer Echte Ouders zijn. Alsof ik een soort toneelstuk opvoer, dit keer met een middelbare school als decor en de rector als regisseur.
Deze middelbare school is een 'cultuurprofielschool' en er wordt veel aandacht besteed aan creativiteit en kunst.
Ik zou willen dat ik er zelf naartoe mocht.
Ik denk aan mijn kleine mannetje. Vanuit mijn raam in de Petteflet zie ik hem lopen, met een kerststukje in zijn hand. Het beeld ontroert me zeer.
Door de intercom vertelt hij al dat hij veel complimentjes heeft gekregen voor zijn kerstversiering.
Om het stukje goed over te brengen, had hij zelfs zijn fiets laten staan.
'Ik was één van de weinigen die groen mee had naar school', zegt hij trots.
Ik bewonder de houten retro-poppetjes. Komen die niet uit mijn vorige leven?
'Pap heeft ze op een satéprikker gemonteerd', verduidelijkt hij.
Een golf van dankbaarheid overspoelt me. Hoeveel gescheiden vaders zouden er aan denken om 'groen' mee te geven op 'kerststukjesdag', en dan vervolgens ook nog kerstfiguurtjes op een satéprikker te bevestigen?
Dezelfde vader die het prima vindt als ik vraag of ik Zoon dit weekend 'extra' mag omdat ik door drukte hem de hele week niet heb gezien.
Ik kijk naar Zoon op de bank. De Zoon die nog zo hard in Sinterklaas en de Kerstman gelooft en dit zo overtuigend brengt, dat de rest van de klas toch weer begint te twijfelen.
Die zoveel kracht uitstraalt door zijn authenticiteit.
Hij gaat het wel redden op de middelbare school, besluit ik.
