prentje en het paashuis

Zelden heb ik zo verlangd naar de lente als dit jaar. 

Ik hou van alle jaargetijden, maar van de lente het meest. 

De belofte, de frisheid; het gevoel dat alles weer vernieuwd. 

Pasen verwelkom ik dan ook met open armen.
Daarnaast; ik heb een crush voor konijnen/hazen; alles met twee lange zachte oren.
Ik krijg er een Alice in Wonderland-gevoel van.
Eigenlijk is dat ook precies het lentegevoel, bedenk ik me nu.

Ik ben verliefd op mijn nieuwe konijnenstolp.
Ik denk dat ie het hele jaar mag blijven staan. 
En om het niet te zoet te maken, trakteerde ik mezelf ook nog op een skelettenhaaskaars.
Kan niet wachten om 'm op te branden.

Enfin.
Aangezien ik nooit betrapt kan worden op enige consequentie, ga ik het liefst weer over the top met mijn hazenliefde.
En kies ik voor hysterische kleuren.
Daar krijg ik dan weer een Jeff Koons-gevoel van. 

Daarnaast hou ik van paaseitjes.
Kleine delicate verwennerijen.
En die dan weer het liefst met rare vullingen als gember-limoen of aardbei-balsamico.
Ik verzin dit niet hè. 
Ze liggen nu voor me.

Maar ze passen qua kleur weer minder goed in mijn eerste eigen pottenbak-bakje:

Daarnaast ben ik blij met mijn reageerbuisvaasjes.
Over verwennerijen gesproken: zo fijn om, net als de paaseitjes, zorgvuldig losse bloemen uit te kiezen.

 De zon schijnt magisch in mijn huis.

Lentelichtheid.