prentje en de spullen

Op mijn kerstverlanglijstje had ik maar één wens staan: het boek 'Vaarwel spullen'.
Dankzij een lieve kerstman ging deze wens in vervulling.

Vanaf dat ik een klein Prentje was, ben ik gefascineerd door het minimalisme.
Ik heb er wel eens eerder over verteld.
Als kind speelde ik het liefst met een huifkarretje.
De woonkamer was de wereld, en meer dan de bezittingen in de huifkar hadden de mensen op de bok niet nodig.
Mijn vurige verlangen was een Speelboom.
Daar woonde een kleine familie in die precies genoeg spullen had.

Als we op vakantie gingen, pakte ik het liefst mijn eigen koffertje in.
Eén spijkerbroek, een dikke trui, een korte broek, een t-shirt en wat ondergoed en toiletspullen.
En een fijn boek. 
Meer had ik niet nodig.

En meer heb ik nog steeds niet nodig.
Altijd heeft overdaad een overspoelende werking op me.

Het is een rode draad die altijd in mijn leven terugkomt.
De verlammende werking van 'teveel'.

Teveel keuzes. Teveel informatie. Teveel ruis.

Ik was dol op het programma ' Life Laundry', kent U dat nog?
De zichtbare opluchting van bewoners als hun huis vol spullen werd leeggehaald.
Alleen waar ze écht waarde aan hechtten, mocht terug het huis in.
De basisgedachte ook van Marie Kondo inderdaad; ik hoor het U denken.

Ik heb het boek 'Vaarwel spullen' verslonden.
De toename van geluk bij de afname van spullen.
Nog voor ik er aan begon, begon ik alweer te ruimen in mijn Petteflet.

Dozen vol gingen naar de Kringloop.
Er kwam steeds meer ruimte, die niet hoefde te worden opgevuld.

Het zorgt onmiddellijk voor ruimte in mijn hoofd.
Voor een nieuw avontuur, waarover binnenkort meer.
Voor alleen datgene wat echt belangrijk is. 

Opgeruimd vertrok ik vervolgens naar Hamburg.
Voorheen waren dit soort tripjes niet compleet zonder de nodige 'souvenirs'.
Nu kon ik genieten van de mooie dingen in de omgeving waarin ze thuishoorden. 

Ik kan nog meer in het heden te 'zijn'.
Het lukt me steeds beter de vergelijking met anderen los te laten.
Ik ga mee op de golven van het leven.
Dankbaar voor de immateriële rijkdom.

Allemaal zaken waar ik het verleden zoveel moeite had.
Ik kocht wel eens spullen vooral om aan anderen te kunnen tonen.
Ik kon niet wachten om ze hier op mijn blog te tonen.
Hunkerend naar schouderklopjes.

Een valkuil voor veel bloggers, denk ik.
Een reden voor mijn haat-liefde verhouding met social media an sich.
(Die ik op mijn blog na ook allemaal opnieuw de deur heb gewezen).

Voorlopig blijf ik bloggen.
Domweg omdat ik graag wil delen waar ik wel (of niet) gelukkig van word, in de (arrogante) waan dat ik anderen hiermee kan inspireren. 

En daarom gaat dat boek van me er ook ooit komen.
In Hamburg kon ik er een nacht niet van slapen omdat de ideeën zo hard aan mij deur klopten.

Een (Nederlands) boek over minimalisme.
Op alle fronten. 

De ruimte is er.