prentje en Sottsass

Ik heb geloof ik een oude ambachten-fetish (vermoedelijk is deze woordencombinatie uiterst zeldzaam).
Want na het houtdraaien en glasblazen heb ik me nu opgegeven voor een workshop pottenbakken.
De eenvoud van het ambacht spreekt me aan.

De huidige digitale wereld draait voor mij iets te snel.
Als er teveel mogelijk is, wil ik niets meer.

In der beschränkung zeigt sich der meister.
Overdaad doet me duizelen.
Het liefst koop ik daarom al mijn kleding bij één winkel.
Koester ik mijn kleine huis(je) en dito auto(otje).
Hou ik mijn sociale kring overzichtelijk.

Ik hoef geen wereldreizen te maken.
Geen groots en meeslepend leven te leiden.
Overvolle agenda's maken me zenuwachtig.
Ik wil doen wat bij me past, met de mensen die bij mij passen.

Afgelopen zaterdag bezocht ik de tentoonstelling 'Celebrating Ceramics - 100 jaar Ettore Sottsass'.
(Met de man die bij mij past).

Wat werd ik daar vrolijk van.
Dit zijn echt mijn soort tentoonstellingen.
Ik hou namelijk ook niet van enorme musea.
Maar dat zult U inmiddels niets meer verbazen.

Sottsass was overigens een heleboel (waaronder architect en oprichter van de Memphisgroep).
Maar deze tentoonstelling is gewijd aan zijn ontwerpen voor keramiek (de 'oervorm van design').
Eén zaal.
Ingericht als snoepwinkel.

Mijn nieuwe workshop Keramiek gaat in januari van start.
Ik kan nauwelijks wachten.