prentjes en Lichtjesavond

Vanaf het moment dat ik wist dat mijn vader op Zorgvlied zou worden begraven, wist ik dat ik op 24 december daar zou zijn.
Zorgvlied heeft dan 'Lichtjesavond'; de paden zijn verlicht, er wordt muziek gemaakt en ... meer wist ik ook niet wat ik ervan kon verwachten.

Ik wist alleen maar dat ik zou gaan.
Dat dit past bij wie ik ben en wat mij vormt.
Dat de dood niet iets engs is waar niet over gepraat mag worden, maar een essentieel onderdeel van het leven.

Wat was het prachtig.
Vuurkolven.
Een gospelkoor dat 'Celebrate' zong.
(Ex-)Man die er aan had gedacht om een lantaarntje mee te nemen.
En overal families, die, soms met klapstoeltjes en al, hun geliefden herdachten bij hun laatste rustplaats.
Kinderen spelend met lichtjes.
Graven verlicht door tientallen kaarsjes en lampjes.
Warme chocolademelk en lekkers aangeboden door Zorgvlied.
Verdriet dat ik vanuit mijn tenen voelde.
En dat er gewoon mocht zijn.
Dankbaarheid.
Voor zo'n lieve vader, van wie ik zo mooi afscheid heb mogen nemen.

'Ik vind het wel gezellig eigenlijk', zegt Zoon als we later aan de warme chocolademelk zitten.
Hij neemt nog een hap van zijn kerstkransje.

Dit is wat ik wilde.
De ketting doorbreken waarin angst voor de dood er met de paplepel werd ingegoten.
Dit is de plek waar ik wil zijn tijdens de eerste Kerstdagen die ik zonder mijn vader moet vieren.
Op deze manier ben ik toch bij hem.

Wát een kerstgeschenk.