Ik ben dol op zeemeerminnen, en ik hou van schubben.
Ik hou ook van veranderen in huis.
Daarnaast houdt mijn creatieve brein bijna nooit vakantie.
En zo komt het dat ik binnen anderhalf jaar drie verschillende tegels als 'spatwand' heb.
(En ja, ik word ook weleens moe van mezelf).
Het begon met de grijze glanzende tegels:
Niets mis mee, zult U zeggen, tot ik opeens in een studio in Parijs de geest had gekregen en de hele Petteflat opnieuw wit verfde.
Toen stak de antracietgrijze keuken opeens wel érg donker af.
In een iets te optimistische bui verruilde ik de grijze tegels om voor handgemaakte Marokkaanse Zelliges:
Maar het lukte ons maar niet om vrienden te worden.
Het voelde te landelijk, denk ik.
Nu heb ik ook een fascinatie tussen het contrast mat/glans.
Wat als ik nu eens de grijze tegels in het wit bestelde; in twee soorten: mat en glanzend?
Ik zag het al voor me: de meerderheid in mat en een paar glanzende tegels voor een subtiele extra touch.
Uiteraard was het weer veel meer werk dan ik in eerste instantie dacht.
Niet in de laatste plaats omdat ik per ongeluk een rij teveel had getegeld; rekenen is niet mijn sterkste kant.
Maar wat geeft het.
Ik heb vakantie.
Gek hè, ik kan er enorm genieten van hoe het zonlicht speelt met de tegels, ze om de beurt in het zonnetje zet.
Als ze even sporadisch schijnt.
