Nu organiseer ik samen met een fijn team al minstens tien jaar de Medewerkersdag voor de organisatie waar ik werk. Een dag vol inspiratie en samen-zijn. En dit keer dacht ik: 'ik wil Mark Tuitert'. Volgens mij heeft hij een verhaal te vertellen waar we allemaal wat aan hebben.
Vanuit Denemarken had ik via Teams een voorgesprek met hem en mijn voorgevoel werd bevestigd. Wat me zo aanspreekt in hem, is zijn authenticiteit. Hij vertelt het echte verhaal. Hoe hij heeft geworsteld met de vechtscheiding van zijn ouders. Hoe hij vluchtte in trainen, trainen en nog eens trainen. Het verdriet later om de zelfgekozen dood van zijn moeder.
En de woede die hij voelde naar zijn vader, die hij zes jaar niet heeft gesproken. Tot een trainer vroeg: 'hoe gaat het écht met je?' En hij antwoordde: 'ik ben woedend'. Waarop de trainer zei: 'Mark, bel je vader.'
Hij is het gesprek aangegaan. Waarbij hij ontdekte dat zijn boosheid hem had verkrampt. Dat de woede niets met de ander had te maken, maar alles met hemzelf. Dát vind ik lef.
Kortom: ik wilde Mark. Niet alleen omdat hij als voormalig Olympisch kampioen mooi paste bij de locatie (Papendal) maar vooral vanwege zijn proces.
Ik had niet voorbereid wat ik zou zeggen bij zijn introductie. Op dat moment vertrouw ik op de energie die ontstaat. Maar mijn hemel; wat is ie leuk! Voor het oog van 800 collega's kreeg ik het zo warm dat ik even mijn jasje uit moest doen. Ik denk dat ik op dat moment uitstraalde wat 750 vrouwelijke collega's (en wellicht ook een enkele man) ook voelde.
Gelukkig kon hij er fantastisch op in spelen en kreeg ik een dikke knuffel van hem.
En eigenlijk deed ik hetzelfde als hij. Gewoon dicht bij mezelf blijven.
