Gisteren had ik de laatste les fotografie van dit jaar.
'Wat is een goede foto?', vroeg mijn docent nog maar eens een keer.
'Als het schuurt', antwoordde ik, zonder er eigenlijk over na te denken.
'Maar een foto die esthetisch heel mooi is, is toch ook goed?', vroeg een van mijn klasgenoten.
'Die is saai', flapte ik er uit. (Misschien moet ik wat meer mijn mond houden in de les).
Het onderwerp loopt eigenlijk als een rode draad door mijn leven.
Ik realiseerde me weer eens ten volle dat het zinloos is perfectie na te streven.
Schoonheid zit niet in perfectie, maar in imperfectie.
Mensen met een vlekje, een verhaal, een kwetsbaarheid, zijn in mijn ogen veel interessanter om naar te luisteren en te kijken dan mensen die alleen maar aan de buitenwereld het perfecte plaatje laten zien.
'Hoe gaat het?' 'Goed, en met jou?' 'Ook goed'. Einde gesprek.
Hoe veel waardevoller is het om eens toe te geven dat het allemaal niet zo lekker loopt? En dat er dan een echt gesprek ontspint, waarin we open kunnen zijn over onze strubbelingen en elkaar kunnen steunen?
Maken we elkaar allemaal niet een beetje gek met onze foto's op Facebook van geslaagde feestjes, onze blogs vol perfecte huizen en kinderen? En ja, ik weet het, ik doe daar zelf ook aan mee. Ik presenteer mijn leven online ook net iets mooier dan de werkelijkheid.
Maar nogmaals, is het niet veel boeiender om de maskers een klein beetje te laten zakken en elkaar recht in de ogen te kijken? En samen te lachen om de struggle die het leven soms is?
De schoonheid te zien in de dingen die anders gaan dan je had gepland?
Als kind had ik een foto uit de krant geknipt van een echtpaar die ergens in een hoekje de geplande compositie ongelofelijk staan te verpesten met hun komische koppies. De foto heb ik jarenlang bewaard, om me er aan te herinneren dat de foto juist waardevol is geworden door dat onverwachte moment.
Toen ik zelf net door mijn eigen foto's bladerde, kwam ik bovenstaande foto tegen.
Ik had met mijn telefoon foto's gemaakt op het strand - blij kindje in de bolderkar - en opeens zit deze meneer ertussen, waarvan ik geen idee heb wie het is. Misschien heeft er iets op de telefoon gelegen, of heeft Zoon op het knopje gedrukt; ik zou het niet weten.
En elke keer als ik de foto zie, moet ik weer even glimlachen.
En leert het me om de imperfectie te koesteren.
