woensdag 11 juli 2018

prentje en de vakantie

Bent U klaar voor de zomereditie van de wanna be minimalist? 

Ik heb geen materiële wensen, behalve eentje: een retro caravannetje. 
O my, ik ben zo'n carafan. 
Dat heb ik van mijn moeder. 

Vanaf het moment dat ik kon lopen, brachten we onze vakanties door in onze caravan in Schoorl. 
Vakantie = caravan + zee.  

Nou moet ik eerlijk zeggen dat we vroeger een enorm lelijke grote stacaravan hadden, inclusief bad. 
Man, dat hadden we thuis niet eens. 
En wát voor een bad. 
Een roze.
Het duurde úren voordat dat ding vol was dankzij het kleine geisertje.

Mijn lievelingsjeugdherinneringen spelen zich allemaal af in en rondom die caravan.
Op de fiets naar zee. 
De hand van mijn lieve papa in mijn nek.
Mij voortduwend, want voor kleine beentjes was het nog best een stuk.  
(In mijn gedachten duwt hij me nog steeds voort.)

En dan rozig terug in de caravan. 
Saté-stokjes, doperwtjes en gebakken aardappeltjes, die mijn moeder had klaargemaakt.
Mijn vader, die altijd zei hoe lekker mijn moeder weer had gekookt voor ons.
Maar eerst nog in dat bad, om de zand tussen mijn tenen weg te spoelen. 

En daarna meteen in slaap vallen in dat kleine knusse slaapkamertje. 
In de Twijfelaar met de kuil in het midden, waardoor ik altijd aanrolde tegen Zus.
Of tegen een vriendinnetje dat mee mocht. 

Mijn hoogst originele moeder is naast zee- en carafan ook nogal wispelturig en impulsief. 
De caravan werd verkocht.
Ik kan nóg voelen wat dat met me deed. 
Maar ze kon niet lang zonder. 
En wij eigenlijk ook niet. 
Nou, behalve mijn vader dan. 

Dus volgde er een lange rij van caravans in allerlei soorten en maten. 
De laatste heb ik overgenomen toen ze er niet meer naartoe konden; voor U wellicht nog bekend als Het kleine huis aan zee.
Hier heb ik ook afscheid van moeten nemen, zoals U misschien wel weet. 
De grond ligt nu braak, geduldig te wachten op de onbetaalbare vakantievilla's die hier ongetwijfeld zullen verrijzen.
Kostbare plek. 
Zoon koestert gelukkig dezelfde warme herinneringen als ik. 

En mijn moeder, mijn moeder heeft onze hele familie aangestoken met haar caravanvirus. 
Niet alleen mijn broer, maar ook Zus hebben allebei een chalet op dezelfde camping, nog geen vijf kilometer van Het kleine huis aan zee.   

Net als vorig jaar mag ik deze zomer twee weken gebruik maken van Zus' chalet samen met Zoon. 

Ook mijn 85-jarige moeder komt een nachtje logeren. 
Toen Zus het chalet kocht, was het eerste dat ze vroeg: 'zitten er wel wielen onder?'
Mijn lieve gekke moeder, die vroeger al het liefst met het circus mee zou gaan. 
Ik hoop dat we samen herinneringen op kunnen halen.

Misschien wel terwijl we samen op het trappetje voor de deur zitten.  
Want hoewel het ons aan luxe niets ontbreekt, zit ik daar toch het liefst. 

Met een kop koffie te dromen van een klein rond caravannetje.
Die ik ooit nog eens achter mijn Fiatje hoop te koppelen.   

4 opmerkingen: