prentje en de meisjes

Ik ben niet op zoek naar verhalen of foto's, ze komen naar mij toe.
Ik hoef ze alleen maar te herkennen.
Meebewegen op de golven, ik zei het al eerder.
Dus als ik vijf identiek geklede meisjes de strandopgang zie afstuiven terwijl ik deze net beklim om de auto te halen voor mijn moeder, kan ik niet anders dan mijn slippers uitschoppen en achter ze aan gaan.

Als door een magneet getrokken rennen ze allemaal naar zee.
Ik moet het op een holletje zetten om ze bij te houden.
Gelukkig hebben ze me niet in de gaten, waardoor ze hun onbevangenheid bewaren.

Ik wissel een glimlach uit met een jong stel dat aan de kustlijn zit.
'Horen ze bij jou?', vragen ze in het Engels.
'No, but they are too pretty together not to take pictures', antwoord ik.
De jonge vrouw wijst naar haar buik.
Ik zie nu pas dat ze zwanger is.
'It's a girl too', zegt ze stralend.
Be sure to buy a pink skirt', zeg ik lachend.

Dan volgen er nog twee moeders.
'Meisjes, hou je rokken nog even droog', smeekt er eentje.
Te laat.

De magneet trok te hard.
Ik denk dat het nichtjes zijn die op de foto moeten voor opa en oma.
Een beetje spijtig vermoed ik dat daar een geposeerde foto uit komt.
Het moment is namelijk al weg.

Als ik terugloop, zie ik Zoon met zijn 85-jarige oma voetje voor voetje de opgang beklimmen.
Voor haar is het een zware klim, maar net als ik prefereert ze het strand van ons vroegere huisje aan zee.

Ze wijst ergens naar en hij knikt geduldig.

Ik word overspoeld door een golf van dankbaarheid.