prentje en de HKU

Wonderlijk. 

Magisch hoe creativiteit werkt. 

De beste manier om je (weer) ergens thuis te voelen, is het zo eigen mogelijk maken van je plek. 

Mijn huisje is mijn proeftuin. 

Waar ik naar hartelust kan experimenteren met verf en styling. 

Doorgeslagen in mijn roze-obsessie verfde ik mijn slaapkamer 'millennial pink' en hing ik ook gordijnen op in die kleur. 

Ok, dit klinkt iets eenvoudiger dan het in werkelijk is gegaan. 

De waarheid is namelijk dat het eerste paar een weeffout bleek te hebben. 

Zo hadden de gordijnen die 's avonds zo leuk leken, bij het opstaan een soort van bliksemschicht waar het licht veel feller doorheen kwam. 

Al mijn assertiviteit oprapend ging ik na mijn werk terug naar de Hema. 

'Waar zit de weeffout dan?', vroeg de vriendelijke meneer terwijl ik mijn gordijn op zijn verzoek over de toonbank drapeerde. 

O my. Welke van de twee gordijnen was het nu ook alweer? 

'Ik denk dat je het zo niet ziet', stamelde ik. 

'Het licht moet er echt op schijnen.'

De beste man haalde een trap en hing een voor een mijn gordijnen voor het raam, terwijl de zon achter de wolken verdween. 

'Hij moet in het felle licht', mompelde ik, terwijl ik het steeds warmer kreeg. 

De man, de gordijnen, de trap en ik gingen naar buiten. 

Midden in het winkelcentrum klom de man op de ladder, ondertussen mijn gordijn hooghoudend. 

Het had zó een Wes Anderson-scène kunnen zijn. 

En niets te zien meer hè. 

Ik voelde me net een bedrieger. 

'We sturen 'm gewoon terug hoor', zei de man troostend. 

'Ze zien het vast wel in de fabriek'. 

Enfin, inmiddels hing dus het tweede paar (met dank aan de Hema) maar was de combinatie met de roze muur toch iets too sweet. 

Het leek net of je in de binnenkant van een macaron sliep.

Gelukkig was ik nog wél tevreden met mijn roze muur in de gang, die ik inmiddels in een soort kunstwand had veranderd:

En nu kom ik eindelijk met omweg weer terug bij mijn intro, want tijdens een bezoekje aan het Textielmuseum bedacht ik me dat ik ook wel een tiet kon borduren. 

(Voor wie dit blog langer volgt: ik hou van contrasten. 

Ik hou van het contrast tussen een degelijke handwerktechniek als borduren en een sexy onderwerp):

Terwijl ik zo bezig was, bedacht ik me dat ik waarschijnlijk de enige op de wereld was die op dat moment een tiet aan het borduren was.

Maar wat schetste mijn verbazing toen ik afgelopen vrijdag de eindexamenexpo van de HKU bezocht: er was nog iemand zoals ik!

In een klein sfeervol hoekje hing het werk van Charissa van Dijk:

Ik wilde er wonen, in dat kleine hoekje van de oude Pastoefabriek. 

De rest van de tentoonstelling kwam amper meer binnen, als een magneet werd ik teruggetrokken naar die plek. 

Misschien kan ik wel een foto van haar kopen. 

Tiet voor thuis.