prentje en de laatste kleuterschooldag

'De juf had toch gezegd dat je maar 1 speelgoedje op vrijdag mocht meenemen'. Hoofdschuddend kijk ik naar Zoon, die net de koffer aan het laden is die hij van Man heeft gekregen. 'Ja, maar de koffer is toch maar 1 speelgoedje', antwoordt Zoon, terwijl hij zijn koffer vult met al zijn 156 Pokemonkaarten, twee autootjes en een lolly. Hier valt geen speld tussen te krijgen en dus vertrekken we naar school. Met koffer.

Met een dikke knuffel neem ik afscheid. Vandaag is hij kleuter-af. De schoolvakantie begint straks en daarna mag hij naar groep 3. Wat zou ik nu eens gaan doen de laatste ochtend voordat Zoon 6 weken vrij is? Achter mijn Apple durf ik niet. Gisteravond had ik opeens geen verbinding meer met internet en toen ik hem opnieuw probeerde op te starten, had ik alleen nog maar grijs beeld. Na drie pogingen ben ik naar bed gegaan, in de hoop dat er vandaag een wonder zou gebeuren. Ik ga maar poetsen. Ik heb een enorme een beetje een achterstand, dus de ochtend gaat snel.

Zo snel dat ik bijna te laat ben om Zoon op te halen. Zal je net zien, de laatste dag. Ik ben 1 keer te laat geweest in de afgelopen twee jaar en dat moet ik nog wekelijks horen. 'Weet je nog mam, toen je te laat was...', en dat kijkt hij zo verwijtend hè.

De juf staat er nog, met 2 kindjes. Waarvan er 1 heel droevig kijkt. 'Ik ben mijn koffer kwijt.' O nee, niet vlak voor de vakantie. Ik zie 6 weken toestanden voor me. 'Ga nog maar even zoeken', zegt de juf tegen mij en Zoon. Het hele lokaal is opgeruimd. Alle spullen staan in een hoekje. Ik voel me gelijk een tikkie schuldig dat ik niet hier maar thuis heb schoongemaakt. Maar je kon inmiddels alleen maar met een kapmes door de spinnenwebben heen, dus hé, ik moest even prioriteiten stellen.

De juf zit er -terecht- niet op te wachten dat wij de keurig opgestapelde stoelen, tafels, kasten en alles wat een kleuterklas nog meer nodig heeft, weer uit elkaar halen. Ik zie een enorme huilbui bij Zoon opkomen. 'En mijn kaart met 180 punten zat er ook bij', jammert hij. 'Kunnen we niet iemand bellen die heeft helpen opruimen?' suggereer ik. De juf begint braaf te bellen. Niemand neemt op. Verbeten loop ik naar het huis van 1 van de moeders die wel heeft schoongemaakt. Gelukkig is het maar 37 graden. Bovendien worden wij over 3 kwartier in het zwembad verwacht.

De moeder heeft geen idee waar de koffer is. Nog 1 keer loop ik de klas binnen. Zo snel geef ik me niet gewonnen. Juf is er even niet. Ik begin stiekem met tafels te schuiven. Dan ook nog maar even die kast weg. Zie ik daar een klein stukje zwart? Ik ben nu niet meer te houden. En ja hoor, daar is de koffer. Ik ben nog blijer dan Zoon. In de winning mood start ik mijn computer. Na wat pruttelen start hij dan toch op. Na wat ingewikkelde toestanden (geen idee wat ik heb gedaan) heb ik opeens ook verbinding met internet. Als dan Nederland ook nog wint van Brazilië, is het feest compleet.

Kom maar op groep 3. We zijn er helemaal klaar voor.