prentje en Ikea, deel 2

Na de noodkreet dwars door Ikea gisteren, wisten we natuurlijk niet hoe snel we bij Zoon moesten komen. 'Ik had u omgeroepen', zei de kindermevrouw verwijtend. 'Weet u wel hoe ver het lopen is naar jullie kinderparadijs als je halverwege de winkel bent', mopperde ik terug, nog enigszins nahijgend.

Enfin, de bottom line van dit hele gebeuren was, dat ik nog niets had kunnen kopen. Dus kon ik het niet laten om vandaag terug te gaan, zij het naar mijn eigen Utrechtse filiaal.

In tien minuten had ik een theedoek, twee borden, twee dekbedovertrekken, een hoeslaken, een deurstop, twee wissellijstjes en een stapel kaarten bij elkaar geshopt.

Maar dit keer keer had ik geen kind bij me.
En dat maakt een wereld van verschil.