prentje en de Margriet More

Een gewone vrijdag, ik sta op het punt om naar mijn huisje te gaan, samen met Zoon.
Ik start nog even mijn computer op om het telefoonnummer van de garage te zoeken; de auto maakt nog steeds zo'n raar geluid bij het opstarten. Ik kan het niet nalaten om ook even een blik op mijn eigen blogje te werpen.
En daar staat het opeens, bij de opmerkingen, de opmerking van Bien maakt: 'Misschien wist je het al, maar onze blogs staat allebei in de Margriet More.'
Mijn hart klopt in mijn keel. 'Ik sta in een tijdschrift met mijn blog!', roep ik naar Zoon. Zoon juicht mee. 'Eigenlijk staan wij er samen in, hè mam', zegt hij samenzweerderig. 'Want je schrijft heel vaak over mij.' 'Je bent dan ook mijn muze', roep ik over mijn schouder, maar heb geen tijd om uit te leggen wat dat woord betekent. Want ik wil gauw naar de boekhandel.

Op weg er naar toe denk ik dat ik waarschijnlijk in een lange lijst van blogs sta. Wat shaky zoek ik naar de special. Ah, daar is ie. Met trillende handen blader ik 'm door. En daar staat opeens een lovend stukje, over mijn eigen blog. Nu maak ik niet heel veel dingen van Lego, maar ik voel me toch erg trots. Vooral omdat er in staat dat 'alledaagse dingen door mijn blik bijzonder worden'. Laat dat nu precies zijn wat ik wilde bereiken. Ik voel een brok in mijn keel opkomen.

'Is het een cadeautje?' vraagt de mevrouw aan de toonbank.
 'Ja', zeg ik. 'Een cadeau voor mezelf.'

prentje en de werkkamer

Misschien vraagt u zich wel eens af waar ik al deze stukjes schrijf. Nee hoor, dat vraagt u zich waarschijnlijk nooit af, maar ik dacht: kom: laat ik u eens mijn werkkamer zien.

Toen we dit huis kochten, was dit hokje nog niet eens als kamer ingevuld op de plattegrond. Daar was het te klein voor. Ik zit hier in een ruimte van 1,5 bij 1,5 meter. Gelukkig te zijn. Want ik heb me omringd met spullen waar ik blij van word. Gekochte en zelf ontworpen dingen. Rommelmarktschatten en spullen met een verhaal. Of een mooie herinnering.

En op die manier doe ik inspiratie op voor mijn stukjes voor u.
Zodat u ook een beetje blij wordt (nou ja, dat hoop ik dan maar weer).

prentje en de eenzame sokken

Het leven zit vol mysteries. Hoe blijft een vliegtuig in de lucht? Hoe kan Google binnen één seconde de website vinden die ik zoek? 

En vooral: hoe komt het toch dat van een paar sokken er altijd eentje kwijtraakt? En waar gaan ze toe? Is er een speciale singlemarkt voor sokken? Zetten ze stiekem een contactadvertentie: 'charmante blauwe sok zoekt lieve roze sok om samen op te warmen?' 

Soms vraag ik me ook af of ze samen een code hebben afgesproken. Want net als je die ene enkele, die toch al maanden in de la lag te verstoffen, hebt weggegooid, duikt de ander opeens uit het niets op. Bij voorkeur de volgende dag, als je er niks meer aan kunt doen. Ik zeg het je: ze gebruiken een code, dat kan niet anders. 

Kunstenaar Stef Kreymborg is ook gefascineerd door deze eenzame sokken en besloot er een kunstwerk van te maken. Na haar oproep ontving ze talloze enkele sokken; ze trof ze zelfs aan haar deur aan. 

Het kunstwerk 'Klaagmuur van eenzame sokken' maakt een rondtour door Nederland. Zo heeft het de Tweede Kamer opgefleurd. Ik kwam het in de bibliotheek tegen.

Het heeft iets ontroerends, al die enkelingen bij elkaar. 

Hopelijk vinden ze nog een gelijkgestemde, daar aan die wand.

prentje en het Leidsche Rijn Festival

Ik had al met haar koffie gedronken in Villa Augustus.

En het regende. Genoeg reden dus om niet meer te gaan.
Maar aan de andere kant: hoe vaak heb je een festival zo ongeveer in je achtertuin?
Het trok. En het bleef trekken. Dus ging ik toch.

En lag ik even later naast wildvreemde mensen onder een zeil naar passerende voorwerpen te kijken. Dat doet theater met je. En daarom hou ik er ook zo van. Omdat het je even uit het alledaagse leven weghaalt. Het betovert. En brengt je in een andere wereld.

 Toen kwam er deze lucht aan.

En probeerde iedereen te schuilen in de muziektent. 

Iedereen, behalve één meisje.

Kinderen hoeven niet naar een andere wereld.
Die genieten al genoeg van deze.
Ook als het met bakken uit de hemel komt.

prentje en ParaNorman

'Er zitten griezelige stukjes in', zegt het meisje achter de kassa bij de bioscoop, met een oog naar Zoon kijkend. Ik antwoord dat we samen de trailer hebben bekeken en dat we denken dat hij het wel kan handelen.

Ik hou van kunst met een scherp randje. Het hoeft niet altijd zo suikerzoet. Daarom hou ik ook van Tim Burton. En van films als Coraline, hoewel ik die nog best eng vond.

Daarnaast heb ik een Zoon. Die bijvoorbeeld dit voertuig voor zijn verjaardag vroeg:

Van Lego Monster Fighters. Een mummy met een glow-in-the-dark skeletten paard, die ik stiekem ook best cool vind.

Bovendien hou ik erg van stop-motion animatie. Ik heb een enorme bewondering voor het geduld van filmmakers om zo'n film frame voor frame op te nemen.
Dus had de film ParaNorman mijn aandacht getrokken. En die van Zoon trouwens ook, die hem graag wilde zien.

Even in het kort: Norman is een eenzaam kind. Hij kan praten met dode mensen ('hallo oma') en baalt ervan dat hij anders is dan andere kinderen, die hem dan ook regelmatig pesten. Uiteindelijk is hij de enige die de stad kan redden van de heksenvloek, en wordt zijn eigenaardigheid gezien als talent. Het motto van de film is dan ook 'You don't become a hero by being normal'. Ha! Alleen voor zo'n thema ga je toch al naar de film. Nog een opvoedkundig randje ook.

En hij was leuk. En af en toe ook wel een beetje eng, maar nooit té. Bovendien was ie erg grappig. Gekaderd griezelen dus.
De film is overigens geproduceerd door Laika, een productiemaatschappij gestart door een van de oprichters van Nike. Die er zelfs een speciale Nike-schoen voor heeft ontworpen:

Ik hoef er niet direct in te lopen, maar dat soort verhalen spreken me wel aan. Van creatieve mensen die hun creativiteit op verschillende vlakken tot bloei laten komen.
Tot slot nog een paar fijne filmposters die ik op internet vond:

Over creativiteit gesproken. 

En nu wilt u vast weten of Zoon de film eng vond. Tijdens de voorstelling keek ik af en toe voorzichtig naast me, als er opeens erg veel zombies en heksen het beeld onveilig maakten.

Schoorvoetend gaf toe dat hij één scène eng gevonden.

Toen er een piepklein muisje over de trap liep.

prentje en de OBA

Het gaat regenen dit weekend.
Op zoek naar een fijne weekendtip?
Ga naar de Openbare Bibliotheek Amsterdam.
Zo zijn de muizen uit het Muizenhuis in feeststemming.
Alleen dat is al reden genoeg.

Maar er is meer.
Bijvoorbeeld de kleine expositie van originele tekeningen van Sylvia Weve voor het geweldige prentenboek 'Aan de kant, ik ben je oma niet!'
Wat een fantastische illustrator.

Ik raak sowieso altijd erg geïnspireerd in deze bibliotheek. 

Zo zag ik deze vintage circusfiguren voorbij komen:

En dan is er óók nog eens de Gouden Boekjestentoonstelling Beestenboel. 

Ik had deze tentoonstelling al een keer (oké, twee keer) gezien in Kasteel Groeneveld, maar hij blijft leuk. 

Hmm. Je zou bijna hópen dat het gaat regenen dit weekend...