prentje en het keukenspook

Het was de avond van Halloween en ik racete naar huis. Een vriendje van Zoon die onlangs naar Duitsland was verhuisd, kwam met zijn mama een weekendje terug in Nederland en het vriendje had aangekondigd graag met Zoon langs de huizen te gaan voor 'trick or treat'. In een spontane bui had ik aangeboden om voor ze te koken. Nu ben ik een ramp in de keuken, dus het is al Halloween genoeg om bij mij te eten.

Maar goed, dat wist die mama nog niet dus die was blij met mijn aanbod. Ondertussen had ik, naspokend in die spontane bui, nog een aantal vriendjes gevraagd voor de gang langs de huizen, dus ik moest flink opschieten. Om 19.00 uur zou iedereen bij ons verzamelen.
Met piepende banden haalde ik Zoon op en nog met mijn jas aan zette de pannen op het vuur. Pasta met paddenstoelen en salade, dat moest zelfs mij toch lukken.

Toen de pasta kookte, trok ik de paddenstoelen uit de koelkast. Verbaasd keek ik naar de bevroren klompjes in mijn hand. Had de groentenla dan werkelijk een functie? Ik dacht dat die diende als extra opbergruimte in de koelkast. Maar toen ik vervolgens een bevroren zak rucula salade uit de koelkast trok, wist ik dat ik een probleem had. Of de koelkast was kapot, of de opbergplek was niet ideaal. Veel tijd om er over na te denken had ik niet, want de bel ging. 'Je snoep of je leven!', kraste twee kleine heksjes op de stoep. Had ik eigenlijk zelf wel snoep in huis om uit te delen? Gelukkig kwam Zoon al aangerend met zijn geheime snoepvoorraad, die hem zelf al jarenlang in leven houdt.

Ondertussen ging de telefoon. De mama uit Duitsland stond in de file en haalde het niet op tijd om te komen eten. 'Wat jammer!', riep ik, terwijl ik in een vloeiende beweging de bevroren paddenstoelen in de vuilnisbak liet glijden, gevolgd door de diepbevroren rucula.

Genoeg gespookt in de keuken.