prentje en pasen

Opgelucht zwaai ik naar de moeder van een van de vriendjes van Zoon op de parkeerplaats van de supermarkt van het kleine kustplaatsje. Gelukkig, er is in ieder geval één vriendje voor Zoon die ook het weekend aan zee gaat doorbrengen. Kon ook bijna niet anders, zo in het paasweekende, maar je weet maar nooit.
Ik zet de boodschappentas naast de weekendtas op de achterbank, en rij de laatste etappe naar het huisje.
Kom maar door met die paasdagen. Ze zullen anders worden dan andere jaren, maar dat geeft niet.

'Mam, gaan we weer naar het strand?'
Een beetje verstrooid kijk ik op van Bonita Avenue. Ik ben al uren aan het lezen, iets wat me thuis nooit lukt.
We slenteren door de duinen naar onze favoriete strandtent. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat 'onze' plek bezet is. Er zitten andere mensen op de loungebank waar we gisteren uren doorbrachten samen, terwijl het avondlicht over Zoon's gezicht streek, om vervolgens zachtjes in zee te zakken.

Inmiddels is het eerste paasdag. Zoon ontdekt zijn beste vriendje op het terras en samen rennen ze het strand op.
Ik pak een stapel tijdschriften en bestel een biertje.

Een beetje spijtig kijk ik naar de loungeplek en dan nog eens. Zit daar nou mijn lieve collega M, die mijn onlangs een weekendje Drenthe cadeau gaf? Ongelovig knipper ik met mijn ogen. Het is haar echt. Ik loop haar toe en we proosten samen op dit toeval.
Als zij wat later het terras verlaat, neem ik haar plek over op de loungebank. Ik wenk Zoon en zijn vriendje, en vraag of ze honger hebben.

Terwijl ik wacht op onze bestelling, denk ik na over deze paasdagen. Ik ben een nieuwe weg ingeslagen, en misschien komt het door de Happinez die ik net heb doorgebladerd, maar er is één woord dat steeds in mijn hoofd rondzoemt: loslaten.
Durven loslaten.
Ok, dan heb ik deze paasdagen geen eieren gezocht, of verstopt, of gegeten. Ik had geen paasontbijt, of -brunch met de hele familie. Ons paasdiner bestaat uit pannenkoeken, die ik hier aan het strand met Zoon en zijn vriendje ga nuttigen, terwijl het zand tussen onze tenen kriebelt.

Loslaten zoals het Zou Moeten Zijn, maar omarmen Zoals Het Is.

Pannenkoekpaasdagen.
Een nieuwe weg vraagt tenslotte om nieuwe tradities.