prentje en het geluk

Ik was even afwezig; u heeft het vast gemerkt.
Niet dat ik helemaal heb stilgezeten, hoor.
Ik was weer eens op zoek naar het antwoord op een van de belangrijkste vragen: 'wat is geluk?'
En misschien fijn om te weten; ik weet het nu. Althans, laat ik het scherper formuleren, ik weet wat geluk voor mij betekent.

Geluk is: verbinding. Met jezelf. En met anderen.

Klinkt simpel he. Is het ook. Het zijn maar zes woordjes. Maar het grootse zit juist in de eenvoud; ik zei het al eerder.

De eerste paar weken van deze zomer lag de focus op de verbinding met mezelf.
Zoon was bij zijn papa; u weet het misschien nog.
En in plaats van mijn agenda vol te stouwen met afspraken (mijn eerste reflex) liet ik het leven maar komen zoals het komt. Ik las veel boeken (waaronder de 'Kracht van kwetsbaarheid') en had tijd voor spontane verzoekjes ('zin in een ijsje?').

En weet u? Het was goed zo. Ik leerde dat je de ander nooit verantwoordelijk mag maken voor je (on)geluk.
Dat wil niet zeggen dat je de ander niet nodig hebt; je mag hem of haar alleen niet die zware last laten dragen.
Die verantwoordelijkheid draagt een ieder voor zich.

Maar dat sluit niet uit dat je niet gelukkig kunt worden door de verbinding met die ander, mijn tweede deel van mijn geluksdefinitie.

Ik vond het heerlijk om Zoon weer in mijn armen te sluiten. Om twee weken met hem door te brengen aan het kleine huis aan zee.

Niet dat we veel deden; juist niet.
Hardlopen op het strand (ik dan). Douchen in de buitenlucht. Fietsen naar het kleine bakkertje. Ontbijten op het terras. Lezen. Beetje dommelen. Zwemmen. Heel bruin worden. Borrelen op ons favoriete strandterras (ok, ik weer). Gamen (hij). Jeu de boulen (wij).

We maakten één uitstapje: met Zus naar Texel.
Waar ik van Zus een symbolisch blok geluk kreeg ('ik wens jou geluk' van Roel Brakenhoff).

En daarna vertrokken we weer. Naar het kleine huis aan zee.
Waar we weer van voor af een begonnen met het ritme van de dag.

Meer heb je niet nodig.