prentje en de vriendschap

En opeens was ie daar: het vriendschapsverzoek van vriendinnetje E op Facebook.

Vriendin E was mijn eerste beste vriendinnetje van mijn vierde tot mijn twaalfde.
Ze woonden drie huizen verder, had haar tot op haar billen en ik kan me onze eerste ontmoeting niet meer herinneren, maar wel dat we vanaf dat moment onafscheidelijk waren.
Als ik door mijn eerste albums blader, kom ik haar steeds tegen.
We konden uren samen spelen, onze moeders maakten verschillende identieke jurkjes voor ons en ze ging mee op vakantie.
Samen leerden we van elkaar wat vriendschap is en eigenlijk heeft ze daarmee een beetje 'verpEST'.
Want sindsdien kan ik niet meer zonder.
Ik kan prima leven zonder relatie maar niet zonder vriendschap.

Vriendin E verhuisde, we gingen naar een andere middelbare school, we werden pubers en langzaamaan verwaterde het contact. We kregen andere vriendinnen en raakten elkaar kwijt.
En als ik zo door mijn album blijf bladeren, zie ik dat elke periode in mijn leven gemarkeerd wordt door vrienden.
Alsof het leven een trein is, en bij elk station stappen er mensen in of uit. Sommigen reizen lange tijd met je mee, anderen maar een paar stations.

Ik ben niet goed in grote groepen, hou veel meer van intens, exclusief contact.
Mijn echte vrienden kan ik daarom op één hand tellen en ik koester die hand.
In de loop der jaren kwamen er ook 'mannenvrienden' bij en hoewel ik daar in het begin wat sceptisch tegenover stond (kan dat wel, 'gewoon' vrienden zijn met een man, zonder dat er meer speelt?) ben ik er inmiddels van overtuigd dat dit inderdaad mogelijk is.

En op elk station doet het pijn om mensen te zien uitstappen.
En soms stappen mensen weer in, en hebben ze in de tussentijd ander vervoer gekozen, zoals vriendin E.
Ik hoop dat ze weer een stuk meerijdt in de trein.
Dat we na dertig jaar weer samen op het volgende station een (pas)fotohokje in kunnen duiken om onze fotoreeks te vervolgen.

Wie in ieder geval nog blijft zitten in de trein, is vriendin T.
Van haar kreeg ik deze week dit prachtige schilderij.
Eigenlijk stond het al jaren bij haar op zolder te wachten als achtergrond voor een 'echt' schilderij, maar ik vind 'm zo af.
De zachte kleuren en vormen doen me aan wolken en veertjes denken en brengen me tot rust.
Ik heb 'm daarom ook in mijn slaapkamer gezet.

Zodat ik af en toe kan bedenken - als ik in bed lig - dat het leven niet altijd een 'intercity' hoeft te zijn, zoals T me vaak voorhoudt.

En dat je vanuit een boemeltrein meer van het uitzicht kunt genieten.