prentje en het houtdraaien

Het begon zo: ik was op een festival in Utrecht, en op dat terrein was ook het atelier van een fantastische houtdraaier gevestigd. Karim maakt prachtige houten vogels, en toen (ex-)Man vroeg wat ik voor mijn verjaardag wilde, vlogen de vogels zó mijn hoofd weer in. In plaats van bestellen via de website, ging (ex-)Man mijn vogel zelf halen.

Enthousiast vertelde hij over de rondleiding die hij had gekregen. 'Dat wil ik ook', dacht ik, en maakte dezelfde avond een afspraak met Karim. 
Ik had een heel fijne middag. Buiten scharrelden de varkentjes van de kinderboerderij, binnen dronken we thee en praatten we over de liefde voor hout en het volgen van je hart. 
Als je zelf wilt leren houtdraaien, moet je bij Joost zijn, zei Karim. 
Ik mailde Joost meteen, maar zijn cursus zat vol. Maar het lot was me gunstig gezind; er had iemand afgezegd.
Ik kon beginnen.

Of ging het zo: hoe fijn ik mijn baan als communicatieadviseur ook vind; ik had behoefte aan iets tastbaars. 

Als kind droomde ik al van mijn eigen 'winkeltje' met een product waar ik zelf verliefd op ben. 

Maar hoe kan het gaan in het leven: je kunt aardig leren, aardig schrijven en iedereen roept 'dat je daar iets mee moet'. Bang voor mijn eigen verlangens volgde ik het veilige pad, en startte een loopbaan in de communicatie. 

Maar ergens bleef iets knagen. 

Of begon het op een andere manier: ik heb al heel lang een liefde voor houten-mid-century-design-Deense-dierfiguren. Denk Kay Bojesen, Lucie Kaas, Hans Bølling. Ik hou van hout. De puurheid van het materiaal, de magie en variatie van de de natuur.
Daarnaast streef ik steeds meer naar eenvoud, op alle vlakken. Liever één prachtig object dat van generatie op generatie doorgeven kan worden, dan een huis vol plastic rotzooi. De wegwerpmaatschappij gaat me steeds meer tegen staan.
De liefde voor ambacht wordt sterker en sterker.

Het maakt ook niet uit hoe het begon. Het gaat om waar ik nu ben.
Op een maandagavond reed ik naar Utrecht voor mijn eerste les houtdraaien. Naast één andere stoere tante bleek ik de enige vrouwelijke deelnemer te zijn.
Houtdraaien is blijkbaar een mannenhobby, en trekt dan vooral mannen van een bepaalde leeftijd aan.
Maar ik voelde me op de werkplaats meer thuis dan ik me sinds tijden op kantoor had gevoeld.
De groep omarmt me vanaf dag 1, ook al snapte ik niets van rechte hoeken, hartlijnen en horizonnen.
Had ik nog nooit een beitel in mijn handen gehad, laat staan dat ik wist hoe ik deze kon slijpen.

En daarnaast is er Joost. De meest a-typische cursusleider die ik ooit heb gehad. Die me tussen het houtdraaien door wijze levenslessen geeft: 'als je alleen naar de top van de berg kijkt, voel je je ontmoedigd. Als je je omdraait en het dal zit, weet je wat voor een weg je al hebt afgelegd.'
Joost weet alles over bomen, filosofie en strooit kwistig rond met Latijnse termen.
'Vergeet je niet te genieten?' buldert Joost boven het lawaai van de draaibank uit als ik weer sta te worstelen met mijn beitel. 'Kijk wat voor een informatie het hout je geeft', zegt hij als mijn werkstuk in tweeën breekt.

En ik ging extra oefenen. Elk vrij uurtje dat ik kon vinden. Nog steeds. Want ik geniet er zo enorm van. Niets zo mindfulness als het werken achter een werkbank. Je denkt even aan de boodschappen en páts, het hout geeft je een dreun. Het draaien heeft iets hypnotiserends. Vanmiddag betrapte ik mezelf er op dat ik een soort 'dialoog' aan ging met het hout. Soms voelt het alsof je een wild beest temt. Vliegt de bast me om de oren. Maar af en toe krijg ik even een glimp van zoals het hoort te zijn. Zijn we in harmonie, het hout en ik. Voelt het wat ik wil, en helpt het mee.
En de voldoening om aan het eind van de les je werkstuk mee naar huis te kunnen nemen! Daar kan geen communicatieadvies tegenop.
Bijvangst is dat Zoon me 'in een ander licht ging zien' toen hij een keer mee mocht en zijn bangige moeder het hout te lijf zag gaan.

Onlangs vond ik op een kunstmarkt een koffer vol leerresten van een tassenmaker. En krijgt mijn droom steeds meer vorm, letterlijk en figuurlijk: ik wil duurzame objecten maken van restmateriaal zodat ik het milieu niet extra belast. Mijn eigen 'prentjes'. Dierfiguren die ik al in mijn hoofd en hart heb, maar die nog geboren moeten worden omdat ik nog veel moet oefenen om de techniek - 'holletje' 'bolletje' 'schouders' - nog in mijn vingers te krijgen. Meters maken. Maar oefening baart kunst.

'Ik zie altijd alles meteen voor me', rilde ik toen Joost vertelde over de gevaren van werken met een snel draaiende machine.
'Gelukkig maar', antwoordde hij. 'Dat is je kracht. Als ik mijn kinderen vroeger aan het voorlezen was en ik zag het niet voor me, dan vonden ze er niets aan.'

En zo leer ik meer op de werkplaats dan ik ooit had kunnen voorstellen. Ik worstel en kom boven. Wilde het afgelopen week maar niet lukken bolletjes te maken; vandaag begon het er een beetje op te lijken. Trots liet ik mijn werk zien aan Jan, de collega van Joost.

'Ach laten we zeggen, het is een begin', zei hij.

En dat is het.
Een nieuw begin.