prentje en het vertrouwen

Zijn huid is bijna doorzichtig; zijn haar witter dan wit.
Achtentachtig jaar is mijn vader.
Sinds anderhalf jaar liefdevol verzorgd in het verpleeghuis.
Zijn kortetermijngeheugen heeft hij niet meer, maar elke keer als we komen, klaart zijn gezicht op.
Altijd herkent hij ons; zijn naaste familie.

Kijkt hij al blij als wij komen; als mijn moeder binnenkomt, straalt hij helemaal.
Zeventig jaar is hij al verliefd op dezelfde vrouw. Haar portret hangt naast zijn bed.
Als ik hem bezoek, streelt hij af en toe even met zijn oude gerimpelde vingers over haar foto.

Het valt haar regelmatig zwaar, de man te bezoeken met wie ze inmiddels 61 jaar getrouwd is.
Het liefst zou ze hem mee naar huis nemen.

'Zou je wel 100 willen worden?', vraagt ze van de week voorzichtig.
'100 jaar?', herhaalt hij haar vraag.

'Met jou erbij wel 1000!'

Begrijpt U nu waarom ik nog steeds in de kracht van liefde geloof?