prentje en Maria Roosen

In een periode waarin de vergankelijkheid in mijn familie in meerdere opzichten centraal staat, zoek ik troost in de kunst. 

Ik verheugde me al maanden op de tentoonstelling 'Vuur' van Maria Roosen in de Kunstkade in Amersfoort.
Dus toen de expositie afgelopen zondag opende, was ik er als de kippen bij.

Voor mij toont het werk van Maria Roosen de kwetsbaarheid van het leven.
Ze werkt veel met glas, wat de breekbaarheid al in zichzelf heeft.
Ik vind haar werk puur, rauw en het ontroert me. De emoties zitten aan de oppervlakte.
Zo hangt er een tafelkleed met ontelbare zigzaglijnen van de naaimachine, gemaakt in een periode van liefdesverdriet.
Ik zie haar als het ware over het tafelkleed heen rauzen, heen en weer, en verdorie nóg is haar verdriet niet weg.

Het menselijk lichaam staat op allerlei manieren centraal.
'Het werken met ronde vormen heeft iets troostends', zegt ze zelf. Voor mij heel herkenbaar.
Daarnaast stopt ze veel humor en relativering in haar kunst.

Breekbaar. Emotioneel. Puur. Relativerend.

Geweldige tentoonstelling op het juiste moment.