prentje en de hashtag

Ik was begin twintig en het was me eindelijk gelukt bij het bedrijf binnen te komen waar ik al jaren van droomde.
Hoe het uiteindelijk is begonnen, staat me niet meer helder voor de geest.
Wel hoe het afliep.
Ik mocht niet eens meer mijn jas en tas op de afdeling halen.
Via het trappenhuis heb ik het pand moeten verlaten.
Mijn carrière bij deze organisatie was voorbij.
Maar niet omdat ik niet goed was in mijn vak.

Bleu als ik was, heb ik een contract getekend dat ik geen zaak zou aanspannen.
Ik kreeg een bedrag mee; 'voor de psycholoog'.
De grootste boosdoener werd een week geschorst en kreeg een aantekening in zijn dossier.
'Een geintje', had hij het genoemd.
Eén krant kreeg lucht van deze (smerige) zaak en publiceerden een groot artikel.
Wat ik me vooral herinner, is de schaamte.
Ik durfde de deur niet meer uit, zag het al voor me hoe SBS 6 op de stoep zou staan.

En wat had ik dan moeten zeggen?
Klopt, ik heb niets gedaan.
Het werd van kwaad tot erger en ik hield mijn mond.
En ik heb al die jaren erna mijn mond gehouden.
Droeg het mee als een groot geheim.

Maar ik hou mijn mond niet langer.
En met mij vele vrouwen.
Als je googled op #metoo krijg je bijna 100.000.000 resultaten.
Ik word verdrietig van alle verhalen die nu loskomen.
Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als in die periode.
Maar blijkbaar ben ik niet de enige.
Integendeel.
En in al die verhalen komen dezelfde woorden voor.
Schaamte.
Onmacht.

Ik hoop zo dat er nu een frisse wind gaat waaien.
En niet een wind die overwaait.
Maar een storm waarvan we later kunnen zeggen: 'dit was het kantelpunt'.
Vanaf deze tijd werd dit soort gedrag niet meer getolereerd.

De toekomst zal het leren.
Maar schaamte is hopelijk verleden tijd.