prentje en de metamorfose

Wonderlijk is dat toch. 

Ik kan soms ineens 'geraakt' zijn door iets dat al jarenlang bestaat. 

Opeens triggert er iets. Word ik geïnspireerd. 

En vervolgens lijkt het of ik allemaal signalen krijg, die 'het' bevestigen. 

Zo ben ik nu in de ban van zwart. Off black. Net-niet-helemaal zwart. 'Warm' zwart. Charcoal. 

Ik zag het op de cover van Elle Decoration. 

Opeens wilde ik ook donkere muren in mijn woonkamer. 

Snel reed ik naar de bouwmarkt om dezelfde verf te halen als die ik voor mijn slaapkamermuren had gebruikt. 'Industrial Grey'.

Ik begon met één muur. Wow. 

Wat kwam de foto van Cruijff en mijn papa nu mooi uit. 

Ik ging door met de volgende muur. 

Besloot de kast in dezelfde kleur te verven. 

Leren handgrepen erop. Als nieuw. 

Het combineerde ook zo mooi met donker hout. 

Toen sloeg ik door in mijn enthousiasme. 

Verfde alle muren van mijn woonkamer en keuken 'Industrial Grey'. 

Dat was een beetje teveel van het goede. 

Een deel verfde ik over in 'Urban Grey'. 

Inmiddels arriveerde ook mijn 'nieuwe' tafel, de oude tafel van mijn lief, liefdevol opgeknapt door zijn vader. 

Bij mijn vriendin vond ik een waanzinnig gave stof, die mooi als tafelkleed over mijn tafel paste. 

Ik ben gek op het net-niet-dekkende effect. Het imperfecte. 

Ik vond de stoffenlijn zo mooi, dat ik een 'gaze' variant binnenstebuiten inlijstte. 

Ik zette het in de hal, naast een afbeelding van Rothko waar het me aan deed denken. 

Wacht eens. Misschien moest ik ook gelijk mijn hal meeverven!

En omdat ik in mijn hal altijd nog net iets meer durf, probeerde ik een nieuw effect uit: beton. 

Wow. 

Eigenlijk wilde ik dat ook wel in mijn keuken. 

Zou ook praktisch zijn, aangezien er vaak ook spatvlekken komen achter mijn fornuis. 

Maar wat ik ook probeerde, ik kreeg niet meer het effect van de hal. 

Het nonchalante effect bleef weg; het werd te geforceerd. 

Inmiddels zaten er wel vijf lagen op in allerlei varianten grijs-zwart. 

Gefrustreerd spoelde ik voor de zoveelste keer mijn kwast uit in een sopje. 

Impulsief smeerde ik de natte kwast uit op de wand voor me. 

Wow. 

Dit was het effect wat ik zocht!

Geïnspireerd door een Mickey Mouse skull haalde ik mijn Nijn-skelet ook maar weer eens uit de kast. 

Wat hou ik toch van dat donkere randje. 

Dat liefelijke wat dan ook een spannende kant heeft.  

Het contrast.

En zo rolt de inspiratie maar door en door en door. 

Gelukkig maar.