zondag 26 november 2017

prentje en de kleuren

Ik had me nog zó voorgenomen om geen prentenboeken meer voor mezelf te kopen. 
Maar bij museumwinkels is de verleiding wel heel groot. 
En dit boek riep mijn naam. 
Heel zachtjes hoor, we waren immers in een museum. 

Museum Voorlinden, om precies te zijn, één van mijn favoriete musea omdat hun kunst zo vrolijkmakend ongecompliceerd is. 
Een museumspeeltuin. Een cultureel pretpark, bijna. 

De tentoonstelling van het echtpaar Shio Kusaka en Jonas Wood was dan ook weer zo heerlijk. 
Zij, keramiste, en hij, schilder, inspireren elkaar continu. 
Een vruchtbare kruisbestuiving. 
En dan krijg je dit:
Zijn werk is collage-achtig:  
'Het doet me denken aan de tekenaar van Jip en Janneke', zei Zus. 
Ik nam haar mee als verjaardagscadeautje en gelukkig vond ze het net zo leuk als ik had gehoopt. 
En inderdaad, ik zag wat ze bedoelde. 
Het heeft het één-dimensionale van het werk van Fiep Westendorp. 
Met ook weer een heel eigen stijl. 
Maar goed, ik wijk helemaal af. 

Want ik wilde U vertellen over het prachtige 'Het zwarte kleurenboek'. 
Waarin het blinde jongetje Thomas beschrijft hoe hij kleuren beleeft. 
Het prijswinnende boek is ook in braille geschreven. 
De eenvoud raakte me, na de fantastische kleurenexplosie van de tentoonstelling. 
Beide kanten inspireren me.  
De teksten ontroeren, omdat je meegenomen wordt in de wereld van Thomas. 
Je kunt met zoveel zintuigen genieten van schoonheid.  
'Geen mooiere kleur dan zwart. Zwart zijn de zachte haren van zijn mama.' 

4 opmerkingen:

  1. Prachtig, beide, het boek en de tentoonstelling. Ik vind de schapen in de sneeuw het mooist. Zo ingetogen van kleur en toch zo krachtig.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kan me het helemaal voorstellen. Ik heb ook een gigantische zwak voor boeken en deze ziet er inderdaad geweldig uit.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oh wauw, wat een geweldig boek! De tentoonstelling triggert me trouwens ook ;-)

    BeantwoordenVerwijderen