prentje in de Efteling

Hoeveel procent van het terrein van de Efteling is bebouwd, denkt U? 

Driekwart? De helft? 

Nog geen 11 procent, volgens eigen regels. 

Dat maakt het park ook zo groen, en aangenaam om in te vertoeven. 

Ik hou van het Sprookjesbos. 

De liefdevolle details. 

Een eekhoorntje dat af en toe even omhoog piept, alleen te zien als je er op let. 

En ik vind het heerlijk dat ze de nostalgische sfeer bewaren. 

Natuurlijk zouden de poppen inmiddels volautomatisch kunnen bewegen, maar dat doen ze niet. 

Ze bewegen fijn schokkerig, het liefst nog aan touwtjes. 

En daar mag het voor mij bij blijven. 

Maar er zijn natuurlijk ook attracties in de Efteling waarin het Snel, Over de Kop en Draaierig aan toegaat. 

En het liefst nog allemaal tegelijk. 

Ik kan daar niet tegen. 

Ik word namelijk al misselijk in een stilstaande bus.

Maar goed, nadat ik al een aantal keer aan de kant was blijven staan, liet ik me overhalen om mee te gaan in Villa Volta. 

'Dat is niet eng.'

'Alleen maar mooi.'

'Je beweegt nauwelijks.'

Ja, ja.

Al na één seconde realiseerde ik me dat dit een slecht idee was geweest. 

De hele kamer ging draaien, en alles in mijn lijf draaide mee. 

Het enige dat ik nog kon, was met dichtgeknepen ogen wachten tot het voorbij was. 

De rest van de dag bleef ik draaien. 

Het park wilde niet meer recht worden. 

Af en toe baal ik er van dat ik een 'gebruiksaanwijzing' heb.

Op tijd naar bed. 

Om de paar uur wat eten.

Geen enge films kijken. 

En vooral niet in voertuigen of attracties waar mijn evenwichtsorgaan van ondersteboven raakt. 

O, hoe fijn zou het zijn om een sterke, stressbestendige vrouw te zijn die niet zo snel emotioneel en fysiek uit evenwicht raakt? 

Die niet in elkaar krimpt bij confrontaties (of wegloopt)?

Die voor zichzelf op kan komen als het nodig is?

Die gewoon een avondje tv kan kijken zonder 's nachts alle beelden nog een keer voorbij te zien komen?

Het lijkt me heerlijk. 

Maar ik zit niet zo in elkaar. 

Ik ben te bang. 

Te emotioneel.

Te gevoelig. 

Te snel in paniek. 

Te melancholiek. 

En ik ga proberen mezelf niet meer te veranderen in iets dat ik niet ben. 

Ik ga écht proberen me niet meer anders voor te doen. 

Want er blijft nog zoveel over. 

De ontroering van een mooie lichtval. 

De geur als het net heeft geregend. 

Een liedje dat me kippenvel bezorgd. 

Een omhelzing waar ik in kan verdwijnen. 

Ik zie het, voel het, beleef het, geniet het. 

Dat is al zo ongelofelijk veel.