prentje en de inspiratie

Creativiteit is een raar fenomeen.
De afgelopen tijd zat ik behoorlijk op slot.
De wereld was een rare plek geworden.
Een plek waar ik moeilijk mijn draai kon vinden.

Ik word ongelukkig van rijden in een trein met een mondkapje op.
Ik word er triest van als we elkaar moeten vermijden in de supermarkt.
Natuurlijk snap ik de noodzaak.
En conformeer ik me.

Ik heb geen recht op klagen.
Ik heb een vaste baan.
Geen mensen in mijn directe omgeving die ziek zijn.
En ik heb niet zoveel externe prikkels nodig.

Maar ook mijn binnenwereld moet worden gevoed.
Ik mis het ronddwalen in musea.
Ik wil weer naar de bios.

Maar nu gaat de wereld weer een beetje open.
Wordt mijn fantasie weer geprikkeld.

Gisteren zat ik voor het eerst weer in mijn favoriete filmcafé.
Las ik over een animatie gebaseerd op kinderboeken.
En langzamerhand begon het weer te tintelen.

Vandaag ging ik wandelen met een vriendin.
Ik stond te wachten op de verkeerde parkeerplaats.
Maar dat was niet erg.
Want voor mij zag ik het ultieme 'accidentally Wes Anderson bushokje'.

Het is er nog.
De creativiteit gaat weer stromen.
De echte wereld voelt nog wat kil.
Maar in mijn fantasie vloeien de beelden weer in elkaar over.

Ik ben er weer.