prentje en de seksuele intimidatie

Vijfentwintig jaar geleden begon ik enthousiast als uitzendkracht bij VNU. Eindredacteur bij een tijdschrift, de carrière waar ik van droomde al voor het behalen van mijn diploma aan de School voor Journalistiek, kon eindelijk beginnen. De droom werd een nachtmerrie. Ik kwam op een mannenredactie en kreeg te maken met heftige seksuele intimidatie. 'Grapjes', zoals aangemeld worden bij een pornonetwerk en rare mails ontvangen. Als twintiger vol ambities en dromen was ik weerloos. Murw gebeukt werd ik door een andere collega meegetrokken naar HR. Daarna ging alles heel snel: ik mocht mijn spullen niet meer ophalen en moest via de nooduitgang het pand verlaten. Ik kreeg een zwijgcontract onder mijn neus dat ik in alle angst heb getekend. Toch kwam het voorval naar buiten; ik ben er nooit achter gekomen wie het heeft 'gelekt'. Ik werd nog banger, het is ontzettend intimiderend als je opeens verschijnt in artikelen in het AD en Adformatie.

Schaamte voor iets waar ik niets aan kon doen. 

De publicaties over de intimidatie op de redactie van NOS Sport maken veel emoties los. Maar nu, als vijftiger, ben ik vooral ontzettend boos. 'Een uit de hand gelopen grap die in ieder bedrijf had kunnen plaatsvinden'. 'We hadden het liever intern gehouden'. 'We zijn inmiddels weer overgegaan tot de orde van de dag'. Dat laatste had ik ook graag gedaan, maar dat is helaas niet gelukt. 

Vijfentwintig jaar later doet het nog steeds pijn. Het had jullie gesierd als jullie, in plaats van jezelf op de borst slaan hoe goed jullie dit hebben opgelost, de ogen uit de kop hadden geschaamd. Op z'n minst excuses hadden aangeboden aan de 'stagiaire' en misschien eens hadden kunnen informeren hoe het met me ging. Het doet me verdriet dat er nog steeds mensen de dupe zijn van dit soort walgelijk gedrag. 

Ik wens iedereen veel sterkte die hiermee te maken heeft en kan alleen maar zeggen: zet je schaamte aan de kant. Het ligt niet aan jou.