prentje en de vraag

Waarom is jouw vader dood?

Glimlachend kijk ik opzij. Ik sta voor het graf van mijn ouders op Zorgvlied. Het is Lichtjesavond; een fijn moment om voor de kerst een lichtje neer te zetten bij dierbaren die er fysiek niet meer zijn, maar wiens aanwezigheid zeker deze dagen zo duidelijk wordt gevoeld. 

En ik ben niet de enige. Naast het graf van mijn ouders staat een man van mijn leeftijd. Zijn dochter stelde net bovengenoemde vraag. ‘Goede vraag’, mompelt de man. 

Maar voor hij haar kan antwoorden, is ze alweer verdwenen. Om te spelen op het veldje naast de graven. 

Ik moet denken aan de podcast van Theo Maassen ‘Ervaring voor Beginners’ die ik laatst hoorde waarin psychiater Bram Bakker te gast was. Bram legde uit dat we qua omgaan met emoties kunnen leren van kinderen. Die kunnen hartverscheurend huilen als ze vallen, om vervolgens weer op de hoek van de straat hun spel weer te hervatten. 

Ze verdringen niet hun pijn, maar blijven er ook niet in hangen. Elk gevoel wordt aangekeken waardoor het ook weer mag verdwijnen. 

Dit beschrijft voor mij het afgelopen jaar waarin ik behoorlijk ziek werd. Ik moest nog wat gevoelens aankijken, die ik nog niet had doorleefd. 

Als we als kind afleren om de pijn te voelen, snijden we onszelf ook af van de positieve gevoelens. En als we ons dan ook nog verantwoordelijk voelen voor de pijn van de ouders (omdat dit de enige manier is om het te kunnen ‘fixen’), is het wel een heel grote ballast op frêle schoudertjes.  

Deze week deed ik een meditatie die Els van Steijn begeleidde in de podcast van Holistik. Els is bekend geworden door haar metafoor ‘De Fontein’, waarin ze op basis van systemisch werk uitlegt of je op jouw plek staat in dit leven, of het ‘stroomt’. Ze gaat ervan uit dat ouders geven wat ze kunnen geven. Tijdens de webinar Els stelde de confronterende vraag: ‘kun je deze liefde ook ontvangen?’ 

De mooie en minder mooie kanten van je ouders accepteren als ‘package deal’ zorgt ervoor dat je ook met mildheid naar je omgeving kijkt. Daar had ik nog wel wat te leren, om eerlijk te zijn. Ik heb de afgelopen maanden hard gewerkt om al deze zaken aan te kijken. Met de angst als richtaanwijzer, die hopelijk steeds meer durft te transformeren in liefde. 

Inmiddels ben ik zover dat ik vanaf januari weer voorzichtig mijn werk durf op te pakken. Daar kijk ik erg naar uit. Opnieuw deel uitmaken van mijn team, mijn organisatie en de maatschappij. 

Het antwoord op de vraag waarom vaders doodgaan, weet ik nog steeds niet. 

Ik weet nu wel dat er een lieve opa naast mijn vader en moeder ligt, die ook erg wordt gemist. Zijn kleindochter was te druk met leven om het antwoord af te wachten. 

Dat ga ik ook weer doen.