Ik sta met een moeder van school te praten als ik haar in een flits in mijn ooghoek zie. Een vriendin van jaren geleden. Voor ik me realiseer dat zij het is, is ze al weg.
Wat is het toch jammer dat je in de loop van de jaren mensen kwijtraakt. Mensen, die ooit een belangrijke rol in je leven hebben gespeeld.
Soms is er iets voorgevallen, maar vaak ook helemaal niet. Je belt elkaar niet meer, en opeens heb je elkaar heel lang niet meer gesproken. Te lang. Terwijl je vroeger alles van elkaar wist.
De drempel wordt steeds hoger om contact op te nemen, tot het moment dat je elkaar helemaal kwijt bent. En soms spreek je zo'n herinnering van vroeger wel opeens, omdat je die tegenkomt en je elkaar wel meteen weer herkent. En dan lijken al die jaren in een keer weggevaagd.
Er komen ook wel weer nieuwe mensen bij, gelukkig. En daar bouw je dan ook een band mee op. Maar soms is het zo waardevol als er nog vrienden in je leven zijn die nog weten hoe je was toen je nog op de lagere of middelbare school zat. Of studeerde. Die je bejaarde ouders kennen.
Met een gevoel van spijt ga ik naar huis.
