Zoon was een rood krokusje. Het thema was lente, een krokus vindt hij een leuke bloem en rood is zijn lievelingskleur. Wij vinden dat allemaal prima. Het blijft Jenaplan tenslotte.
(Het mannetje naast hem is een sneeuwvlokje. Dat u zich niet zorgen maakt dat hij ernstig gewond is geraakt.)
Tot zover prima. Hartstikke leuk. Ik stond al buiten om hem op te halen, tot een moeder zei: jij woont toch vlak bij school, jij kunt nog even naar huis. Ik keek op mijn horloge. Nog een kwartier. Toen ging het mis.
Ik snelde naar huis, en bedacht dat ik dan nog net even de foto's kon inladen. Met mijn jas nog aan, hield ik in de ene hand mijn cameratas (met camera), en met de andere probeerde ik het fotokaartje in mijn computer te wurmen. Nog even aandrukken, en toen hoorde ik een harde knal. Mijn mooie spiegelreflexcamera lag op de grond, uit de cameratas gevallen. Kapot.
En ik ook. Want fotograferen is een van mijn grootste passies. En voor u lief gaat meedenken, nee, de verzekering dekt het niet. Dat heb ik al geïnformeerd.
Ik vertel Zoon dat ik verdrietig ben. 'Dan moet je er niet meer aan denken mama. Loslaten.'
En zo krijg je je eigen adviezen als een boemerang terug.
Ik probeer er dus niet meer aan te denken. En los te laten.
Maar dat valt niet mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten