prentje en de keukenmini's, deel 2

U herinnert u vast nog wel de mini's die we niet sparen.
Inmiddels moeten we er nog twee.

Maar die keuken, die gingen we zeker niet aanschaffen.
Kom op zeg, Zoon had al de winkel van de vorige keer, en bovendien heeft hij ook een houten keukentje, inmiddels genomineerd voor Marktplaats.
Er zijn grenzen.

'Aah mam, pleeeaaaassse.' Zoon ligt op zijn knieën voor de Albert Heijn.
Alsof ik daar gevoelig voor ben.

Het is nog een heel gesjouw om dat ding mee te nemen op de fiets.
Zoon, vriendje en ik moeten naar huis lopen.

'Maar jullie zetten 'm zelf in elkaar', zeg ik nadrukkelijk. 'Ik ga zelf iets anders doen'.

Even later lig ik op de vloer met een heel bouwpakket. Dit moet ik kunnen. Ik ben een Hoogopgeleide Zelfstandige Vrouw, dat wordt een eitje.

'Jammer dat papa niet thuis is', zegt Zoon, opkijkend vanaf de iPad. Inwendig vloekend probeer ik het gevaarte in elkaar te krijgen. Wat bedoelen ze nu met de bodem? Hoe kan het nu dat die plank niet past? En waarom lijkt het niet zoals op het plaatje? O, die tape moest op de andere kant. Woedend scheur ik het er weer af, het houtmotief meenemend. En waar zijn de knoppen van de kraan? Het kan toch niet zo zijn dat wij weer een incompleet pakket hebben. Verdorie, zit het ding bijna in elkaar, missen we het laatste onderdeel. 'Ik ga wel even op de instructiefilm kijken', mompel ik tegen Zoon. 'Misschien had je dat beter meteen kunnen doen', antwoordt hij. Bijdehandje.

Ah, de kraan zit aan de binnenkant van de gootsteen, gewoon verkeerde kant op gevouwen. Gelukkig hoeft alleen maar de halve keuken weer uit elkaar.

Inmiddels is het bijna vijf uur en moet vriendje naar huis.
Ze kunnen er nog vijf minuten samen mee spelen.

Zouden ze vanuit de keuken ook een borrel schenken?