prentje en de theaterlessen

Van kleins af aan vindt Zoon het heerlijk om op het toneel te staan. Regelmatig worden op zijn Jenaplanschool 'Vieringen' gehouden waarin elke groep een eigen voorstelling geeft, en Zoon gaat daar helemaal in op. Als kleuter al zette hij een heel overtuigende Kindje Jezus neer tijdens de Kerstviering.

Elk seizoen krijgen wij van school een overzicht van buitenschoolse activiteiten mee op het gebied van sport en spel, zodat kinderen in tien lessen kunnen kijken wat bij ze past.
Zoon heeft zo al gefiguurzaagd, is inmiddels volleerd DJ en trapte een balletje weg tijdens zaalvoetbal.
Alleen theaterlessen, dat durfde hij niet aan.
Dit trimester hoorde ik toevallig van een moeder van een vriendje dat haar zoon theaterlessen wilde volgen, maar toch wat schroom had. "Misschien is het laatste zetje wel dat ze bij elkaar komen', bedachten wij als moeders. En zo geschiedde. Zoon stond op de lijst voor theaterlessen.

Deze week had hij zijn eerste les. Wildenthousiast kwam hij terug. 'Eerst deed ik het een beetje voor jou', bekende hij 's avonds toen ik hem naar bed bracht. 'Maar nu vind ik het zelf heel erg leuk'.
'Lieverd, ik ken je wel een beetje, maar je kent jezelf het beste', antwoordde ik. 'Je moet je eigen pad volgen, ik kan je alleen maar begeleiden. Ik kan een beetje inschatten wat ik denk dat bij je past, maar alleen jij kan zeggen of dat klopt. Ik kan niet bij je naar binnen kijken.'
'Maar ik kan dat zelf toch ook niet', kaatste hij terug. 'Ik heb toch geen ogen binnenin.'
'Daarom is het ook zo belangrijk om je gevoel te volgen', liet ik me niet uit het veld slaan. 'Voelt het goed? Dan past het bij je.'
'Theater is mijn ding', concludeerde hij tevreden. 'Net als illustraties jouw ding is.'

En daar kon ik niets tegenin brengen.

(Illustraties: Subway van Christoph Niemann).