prentje en Ketel Binkie

Ik zag 'm voor het eerst op Facebook en was meteen verliefd. 

Eindelijk een ontwerper die een van de meest lelijke keukenvoorwerpen onder handen heeft genomen, en er spannend verhaal van heeft gemaakt. Een verhaal dat leest als een jongensboek, met een donker bos in de hoofdrol en twee jongetjes die stiekem vuurtjes stoken aan de rand van een meer, op het moment dat het gaat schemeren.  

Alleen die naam al, Ketel Binkie, dan ben ik verkocht, hoor.

Tim Braams ontwierp 'm voor de Hema Ontwerpwedstrijd en Ketel Binkie kreeg vorig jaar een eervolle vermelding van de vakjury en werd tweede in de Publiekswedstrijd. 

En vandaag, op de eerste dag die bol stond van de lenteverwachtingen, gingen we 'm halen. 

(Ik denk overigens dat ie het best tot zijn recht komt in het kleine huisje aan zee, waar ik over drie weken weer naar toe mag. Juist in zo'n compacte ruimte is het fijn om je te omringen met goede ontwerpen. Niet de 'leftovers', maar spullen waar je blij van wordt. Of het nu gaat om waterkokers of theeverpakkingen. Maar eigenlijk geldt dat voor elke plek.) 

Ik tel de dagen af.   

Maar voor nu.

Op de fiets naar Utrecht. 

Dag dikke wollen winterjas.

Dag donkere zwarte winter.

Hallo nieuwe lente, de enige periode dat ik opeens van pastels hou. 

En van ijsjes op de gracht.

Waarom voelen de eerste stralen van de zon toch het lekkerst, en toveren ze de fijnste blosjes op je wangen?

Een hele stad vol voorjaarsbeloftes, met een bloemenmarkt vol lentebloesem. 

Lentegeluk voor het grijpen. 

Of het nu om zonnestralen gaat, of om fijn design voor elke beurs, zoals een ketel op een vuurtje voor een kop thee.

Als het je maar verwarmt.