prentje en de preview

'Het voelt een beetje als een appartement in Parijs', zegt (ex-)Man terwijl hij door het raam tuurt.
'Zo met die schuine muren, en uitzicht over al die daken.'
Ik kijk hem dankbaar aan en dek ondertussen de tafel. Het voelt nog een beetje onwennig.
Maar de associatie met Parijs vind ik prettig.

We hebben er een inmiddels zeven dagen samen klussen op zitten. Want hij is dan misschien niet meer mijn echtgenoot, gelukkig is (ex-)Man nog steeds mijn allerbeste vriend en de meest onbaatzuchtige persoon die ik ken. Zonder er lang over na te denken, nam hij een week vakantie op om me te helpen in mijn nieuwe huisje.
Een week vol verf, paniekaanvallen, honderd keer op en neer van het 'Grote Huis' naar het 'Kleine Huis', urenlang meubels in elkaar zetten en veel koffie drinken uit mijn nieuwe espresso-apparaat.

Een week die niet meegevallen is, en waarin ik mezelf behoorlijk ben tegen gekomen.
Wat ik onder andere geleerd heb: ik blijf het moeilijk vinden om hulp te vragen.
'Geef het aan hè, als ik je kan helpen', zeiden zoveel lieve mensen om me heen.
Ik weet niet waarom, maar ik doe het gewoon niet.

Wat blijkbaar wél werkt: 'Ik kom dinsdagavond verven. Daarvoor schuif je bij ons om half 7 aan om mee te eten.' (Vriendin en buurvrouw M).
Of 'zaterdagochtend om half 9 sta ik bij je op de stoep en rijden we naar Ikea om je hele huisraad in één keer te kopen.' (Vriendin en buurvrouw N).

Nou, en dat is nog even een verhaal apart hoor, heeft u even? Ik had leuke grijze vlonders gezien voor mijn balkonnetje, en we zagen nog een klein stapeltje liggen toen we achterstevoren Ikea binnen kwamen (we moesten eerst nog even iets regelen bij de klantenservice, vandaar). 'We nemen ze zo wel mee', zei ik tegen vriendin N, en nadat we de hele winkel hadden leeg gekocht, stonden we weer beneden. Blij laadde ik de tegels in, tot ik even werd afgeleid. Toen ik weer bij mijn wagen kwam, zag ik net een man de laatste stapel vlonders uit mijn wagen overtillen en een spurt naar de kassa trekken. Ik was zo verbouwereerd dat ik er niet eens achteraan gegaan ben. 'Dan maar in een ander filiaal halen' zei ik tegen N, om er bij de servicebalie achter te komen dat de tegels in heel Nederland waren uitverkocht. 
Er is nog een kansje dat ik ze via de webwinkel kan bestellen, maar het duurt sowieso langer.

We zijn inmiddels nog een week verder, en het begint steeds meer op een echt huis te lijken. Ongelofelijk wat een mens allemaal nodig heeft als je weer vanaf 0 begint, op alle fronten.

Maar langzaam aan krijgt het vorm. De inrichting moet een combi worden van stoer industrieel en toch een tikje vrouwelijk. Maar niet teveel hè. Want ik woon tenslotte voor de helft van de tijd samen met een mannetje van negen jaar.
Het is nog niet af, maar hier alvast een kleine preview van de Petteflet, binnenkort meer.

Ik ben er. Bijna.