prentje in de Petteflet

Langzaam aan schuifelt hij naar binnen, voetje voor voetje. 
Na drie moeizame stappen moet hij steun zoeken bij de muur. 
Mijn vijfentachtigjarige vader. 
Eigenlijk kan hij niet meer lopen, maar hij heeft al zijn energie verzameld om toch nog mijn huisje te bewonderen. 
Hij heeft het gezien. 
En dat betekent meer voor me dan ik kan zeggen.

'Hoe gaat het in je huisje, al gewend?'
Ik weet nooit zo goed hoe ik die vraag moet beantwoorden. Aan de ene kant lijkt het of ik er al jaren woon, aan de andere kant voelt het nog vreemd.

Ik heb eigenlijk nog niet zo veel tijd gehad om lang bij mijn gevoel stil te staan. Bijna elke avond heb ik mensen over de vloer. Familie en vrienden die maandenlang stonden te trappelen van ongeduld, en het nu graag willen zien, die Petteflet. En dat is heerlijk, maar ook erg druk.

Bovendien is prioriteiten stellen nooit mijn grootste talent geweest. Ben ik een avond alleen, ga ik tussen de dozen-die-nog-moeten-uitgepakt de Hella Jongerius-vaas opnieuw borduren, omdat deze opeens en wel onmiddellijk een zwarte draad moet krijgen. En dat kan dan ab-so-luut niet wachten hè, dat moet dan meteen.
'Kenmerk van een creatieve geest', zegt vriendin T nuchter als ik het haar enigszins beschroomd vertel. 'Past bij jou.'

Nieuwe geluiden, nieuwe kleuren, nieuwe vormen. Langzaam aan vindt alles zijn plek.
Ik ben toch redelijk spaarzaam met kleur en wil het niet te vol zetten. Het is al druk genoeg in mijn hoofd.
Na drie weken wachten komen de rode keukenkastjes terug in hun nieuwe strakke witte jasjes. De balkontegels zijn eindelijk gearriveerd. Ik hang de lampjes van mijn banner op.
(En dank overigens voor alle lieve reacties op mijn vorige bericht, zo fijn! Excuses dat ik zelf zo hulpeloos achter loop qua blogs...)

De dagen krijgen hun eigen ritme. Ik geniet van Zoon die de halve week om heen fladdert en nieuwe vrienden maakt. We ontbijten samen op het balkon. Ik maak mijn eerste latte. Ik ben trots op ons, hoe we ons aanpassen. Hoe (ex-)Man en ik het co-ouderschap invullen.

Wat echter niet nog niet went, is om je kind tegen te komen bij de supermarkt als het niet 'jouw' dag is.

Maar misschien went dat zelfs op den duur.