prentje en Sieb

Het was halverwege mijn vakantie in het kleine huisje aan zee. 
Met één oog keek ik naar Saskia Noort als Zomergast, met het andere keek ik op Facebook op mijn mobiel. 
'We gaan je missen Sieb, de kinderen niet het minst', las ik op mijn timeline. Even hoopte ik nog dat het een berichtje was van een vriend, waar je misschien de vakantie mee had doorgebracht. Tegen beter weten in, want eigenlijk voelde ik het al. Paniekerig probeerde ik ondanks de slechte internetverbinding in de duinen meer informatie te vinden. De tv zette ik uit. 'Sieb Posthuma' goochelde ik, en kwam op Wikipedia terecht. Opeens las ik over je in de verleden tijd en stond de datum 3 augustus achter je naam. Dus toch.

Twee jaar geleden schreef ik op mijn blog over een tentoonstelling van Alexander Calder en van jou in het Gemeentemuseum in Den Haag. Tot mijn verbazing reageerde je daar zelf op. Vanaf dat moment hielden we contact, digitaal en af en toe over de telefoon. Het was me opgevallen dat je (toen nog) geen eigen website had. 'Misschien moet ik je PR maar gaan doen', opperde ik, maar daar had je net een maand daarvoor iemand voor aangenomen. 'Je zou het wel goed kunnen', lachte je.
Toen ik voor mijn opleiding Grafische Vormgeving een presentatie moest houden over een kunstenaar die me inspireert, hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Je reageerde direct enthousiast. 'Tuurlijk, kom langs, dan zien we elkaar eindelijk eens een keer in het echt', antwoordde je. 

Toch een beetje nerveus belde ik aan bij je studio aan de Herengracht. Binnen een minuut waren mijn zenuwen verdwenen; er was meteen die klik, die herkenning. We praatten over schoonheid en onze jeugd. Over de natuur. We bleken allebei gek te zijn op de omgeving van Bergen en Schoorl, waar ik mijn kleine huis aan zee heb. Over inspiratie, op allerlei manieren en gebieden. En dat alles soms zo heftig binnen komt: geuren, beelden, kleuren. Waren we toen maar dieper ingegaan op die schaduwzijde. Dat het wit alleen maar zo kan schitteren omdat het afsteekt tegen het donkere zwart.
Later las ik in een reactie van jouw vriend en fotograaf Reinier van der Aart: 'Toen ik je vroeg of ik dat donkere niet mocht verbeelden was je "als een kind zo blij".' 
Had het maar meer gedeeld, Sieb. Niemand kon zo stralen als jij, maar je hoefde toch niet voor iedereen alleen maar te stralen? Je was zo geliefd, ik weet zeker dat je er met je vrienden over had kunnen praten. Dat ze het hadden begrepen. Want het zijn vooral de creatieve, intelligente en gevoelige mensen die worstelen met angst- en/of depressieklachten. Meestal niet de heel nuchtere, 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' mensen. Maar die beleven ook de schoonheid niet zo intens.  

Bij het afscheid signeerde je een boek voor Zoon en mij. 'Wat leuk om elkaar te ontmoeten en wie weet komen we elkaar een keer tegen bij het wandelen in Schoorl.'

'Niet huilen mama', probeerde Zoon me te troosten. 'Soms is het niet erg om verdrietig te zijn', antwoordde ik, terwijl ik tegen hem aan kroop. Ik dacht aan een zin die ik las op de Facebookpagina van Ton, je man. 'Ik wens je alle tranen die nodig zijn'. Wat moet zijn gemis intens zijn.
'Je voelde je verbonden met Sieb hè mam', zei Zoon zachtjes.  

Ja, ik voelde me met je verbonden. Je was een van de meest inspirerende mensen die ik ooit heb ontmoet. Zo mooi, zo lief, zo gevoelig. Wat was ik trots op je tijdens de boekpresentatie 'Van toen, tot hier en nu verder', en de opening van je eigen tentoonstelling in het Kinderboekenmuseum in Den Haag. Het is zo'n eer om je gekend te hebben.

Het is niet meer mogelijk om je tegen te komen tijdens een wandeling in Schoorl. 
Nooit meer.