prentje en de cavia's

'We kunnen zaterdag gaan kijken bij twee cavia's', appte ex-Man afgelopen donderdag.
Ik keek naar Zoon. We hadden een heftige avond achter de rug.
We keken terug op eerst het '1 hapje spinazie-drama', en daarna de bijna live-gijzeling bij het Journaal ('de volgende beelden kunnen heftig zijn') terwijl Zoon in enthousiaste afwachting zat voor zijn lievelingsprogramma 'Wie is de Mol?'.
Het eerste drama behoeft extra uitleg, het tweede niet.

Zoon is een lastige eter, en dan druk ik me nog voorzichtig uit. Die avond hadden we een deal: we zouden pizza eten als hij daarbij 1 hapje spinazie nam. De pizza ging er makkelijk in, en terwijl Zoon me probeerde af te leiden, zag ik het hapje spinazie steeds kouder worden. 'Spinazie' antwoordde ik alleen nog maar op al zijn vragen en Zoon deed een poging. Tranen. Kokhalzen. 
Het zit zo tussen zijn oren.   

Maar goed, daar wilde ik het helemaal niet met u over hebben.
Al jaren wil Zoon graag 1 cavia's ('want eentje is zielig'). Ik begrijp dat wel, want ik had vroeger ook cavia's: Mickey en Pluisje. Mickey had ik overgenomen van Broer en bereikte een recordleeftijd van 9 jaar. Het dier was ouder dan ikzelf en ik had er dan ook een soort voor gezag voor. Toen hij uiteindelijk toch naar de caviahemel vertrok, kreeg ik zelf voor mijn negende verjaardag een eigen cavia: Pluisje. Pluisje is helaas niet zo oud geworden omdat hij een voorliefde had voor de voeten en handen van mijn Barbies, die dus allemaal verminkt door het leven gingen. Maar dat nam ik maar voor lief, net als ik voor lief nam dat ik eigenlijk hartstikke allergisch ben voor cavia's. Dus als ik had geknuffeld met de harige vriendjes, vertrok ik naar mijn kamer om daar een kwartiertje te niezen.
Liefde vraagt vaak offers.
Volgens mij heeft nooit iemand het gemerkt.

Enfin, de allergie was dus een van de redenen waarom we Zoon's hartewens niet in vervulling konden laten gaan, maar het feit dat we niet meer onder 1 dak wonen, bood perspectief.
Nu is ex-Man niet opgegroeid met huisdieren en heeft dat ook niet als een gemis ervaren, dus ik was aangenaam verrast toen hij zelf vorige week met de cavia's op de proppen kwam.
'Mag ik het nu al tegen hem zeggen?', appte ik terug. Want we hadden niet zo'n fijne avond, zoals u inmiddels weet en dit goede nieuws zou zijn zinnen kunnen verzetten ('mama, ze zeiden toch dat de kans in Nederland op een terroristische aanslag niet zo groot was? Deze man zegt dat hij handelt namens een organisatie!').

En zo kwamen de cavia's in ons leven. In hun vorige huis liep ook een allergische moeder rond, dus die wilde ze graag een goed nieuw thuis bieden. Ze arriveerden gisteren; toevallig ook een Mickey en Snoetje. Die namen hadden ze al, en voor het gemak namen we die maar over, hoewel ik me af vraag of een cavia in een diepe identiteitscrisis belandt als hij of zij opeens anders heet.
Ik bleef gelijk maar eten om dit heugelijke feit mee te vieren, en ik moet zeggen; het viel mee met mijn allergie. Gelukkig maar, want waarschijnlijk ben ik toch een soort peetmoeder geworden van de viervoeters.

Ik keek naar Zoon, die nog wat onwennig met de beestjes op schoot zat ('ze mogen nu wel weer terug in hun hok, mam'). Het is dus nog even wennen, knuffelen met knaagdieren. Maar dat komt goed.

Ik ben een groot voorstander van huisdieren voor kinderen, zeker als ze enig kind zijn.
'Je bent de liefste vader', fluisterde ik daarom tegen ex-Man. 'En de beste ex-Man die een vrouw zich kan wensen.'

En verbeeldde ik het me nou of hoorde ik instemmend geknor uit de kooi komen?