prentje en de stilte

'Het is zo stil op je blog, gaat het wel goed met je?', las ik van de week als reactie op mijn vorige post.

Voor het eerst sinds ik ben begonnen met mijn blog wist ik niet meer wat ik moest schrijven.
Er gebeurt zoveel, maar dat zijn geen dingen die ik gemakkelijk hier met u kan delen.
En het lukt me niet om over andere dingen te schrijven, want dat voelt dan 'onecht' (en waarschijnlijk leg ik de lat daarbij erg hoog voor mezelf).

Daarnaast ging ik voor de zoveelste keer maar weer een dialoog met mezelf aan.
Waarom schrijf ik een blog? Is het voor het 'applaus'? Heb ik daar anderen bij nodig omdat ik dat nog steeds niet (voldoende) uit mezelf kan halen?
En waarom zit ik eigenlijk op Facebook? Het lijkt soms wel alsof iedereen over elkaar heen buitelt met foto's van een succesvol leven, net als bij sommige blogs overigens. En zoals u weet als u mij langer volgt, is dat een thema dat vaak terug blijft komen in mijn leven. Wat is echt en wat niet?
En waarom moet het echt zijn, mag je soms niet wegdromen bij mooie plaatjes?

Ik worstelde hiermee, en als ik ergens mee worstel, neem ik vaak een radicaal besluit om maar iets te doen. Stilstaan of zitten vind ik ontzettend moeilijk.
Dus ging ik van de ene op de andere dag van Facebook, en kwam er geen stukje meer uit mijn pen toetsenbord.

Ik probeerde het wel hoor, was een heel verhaal in elkaar aan het zetten over mijn nieuwe lamp.
Maar het voelde niet goed. En dan krijg ik het niet lekker geschreven. Ik moet achter elkaar door kunnen typen, alsof er een bandje in mijn hoofd afspeelt en mijn vingers hun eigen weg vinden over het toetsenbord (zoals nu). Het moet stromen, mijn vingers moeten vliegen omdat ze het tempo niet bij kunnen houden van dat (hoofd)bandje.

Dus blijf ik maar mijn eigen weg volgen, ook al is het niet de makkelijkste.
Ik ben en blijf een luchtfietser, een dromer met een hoge lat.

Blijkbaar is dat mijn pad.
En neem ik u vanaf nu hier weer mee op mijn bagagedrager, als u dat ook wilt.
Met ons hoofd in de wolken.
En misschien kunnen we af en toe afwisselen, zodat ik even achterop kan zitten (ik zit slecht stil, zoals u weet).
En wellicht donderen we daardoor soms samen naar beneden, omdat we het evenwicht niet kunnen bewaren.
Maar we stappen altijd weer op.

Want fietsen verleren we nooit.