Het valt niet altijd mee om iets te verzinnen wat Zoon en ik allebei leuk vinden; u weet er alles van.
'Ga je mee glasblazen?', vroeg ik een tijdje geleden.
Dat zit zo: ik wil al heel lang een glazen 'tiet' maar moest onlangs vanwege droevige omstandigheden de workshop Glasblazen die ik in Amsterdam zou volgen, op het laatste moment afblazen.
Ik greep opnieuw mijn kans toen ik zag dat de Glasblazerij in Leerdam de workshop 'Blaas je eigen kerstbal' aanbood. Zelfde vorm, nietwaar?
En met een beetje mazzel maakte ik er nog een leuk uitje voor ons samen van.
Zoon had er wel oren naar, en dus reden we twee weken geleden naar Leerdam.
'Ga jij maar eerst', zei Zoon toen we de stoere werkplaats betreden.
Eerst een kleur uitzoeken.
Er lagen vijf bakjes met kleurpigmenten: zwart, wit, oranje, blauw en groen.
'Heb je geen roze?', vroeg ik teleurgesteld.
Ik was al helemaal lekker gemaakt door het rek vol kleurige glazen ballen boven de tafel met de bakjes.
Bij heule hoge uitzondering ging de workshopbegeleidster voor mij roze halen.
'Ik wil graag uhm.. een soort van vrouwelijke borst', zei ik tegen haar.
Ze keek me niet-begrijpend aan.
'Ben je soms kunstenaar ofzo? We hebben tien minuten. Dit is de workshop kerstballen maken.'
Die tepel kon ik wel op mijn buik schrijven.
Enfin, ik maakte er maar weer het beste van.
Hard werken nog, hoor.
'Harder blazen!', riep de workshopbegeleidster-die-niet-met-zich-liet-spotten.
Het hielp nou ook niet bepaald dat de hele tribune inmiddels geïnteresseerd gade sloeg hoe ik stond te klungelen.
Toen was Zoon aan de beurt.
Die vond het ook geen kattenpis.
'Het lijkt wel een drakenei', zei Zoon.
Ik denk niet dat wij de doorsnee kerstballenblazendoelgroep vormden.
Helaas mochten we onze kunstwerken niet direct meenemen; die moesten nog afkoelen.
Maar binnen drie dagen zouden ze worden opgestuurd.
Ik wilde bijna nog een soort van kerstbaltiet meenemen uit de winkel, maar Zoon hield me tegen.
'Dan is het effect van je eigen werkstuk straks een stuk minder groot', zei hij wijs.
Na een paar dagen ongeduldig wachten, kwamen we erachter dat onze kerstballen bij de buren waren bezorgd, die nét op vakantie waren gegaan.
Na nog een week appte Zoon verheugd naar mijn werk.
'Ze zijn er! Ik wacht met uitpakken tot je thuis bent'.
'Zou je zien dat ze de verkeerde hebben gestuurd', zei ik grappend tegen Zoon terwijl ik de doos openmaakte.
Over sommige dingen kun je beter geen grappen maken, want naast mijn eigen x-mas tit lag een non-descripte groen-zwarte kerstbal.
'Waar is mijn drakenei nou?', riep Zoon geschokt.
Ik moest hem het antwoord schuldig blijven.
Iemand in Nederland dacht zijn groen-zwarte kerstbal uit te pakken, en stond daarentegen met een knaloranje paasei in zijn handen.
Ik schreef onmiddellijk een e-mail naar de glasblazerij.
Mijn bal zette ik alvast maar neer.
's Morgens checkte ik mijn mail. Geen reactie.
Wat wil je voor je ontbijt?', vroeg ik Zoon.
'Doe maar een drakeneitje', zei hij gevat.
Die avond had ik eindelijk bericht. Van Betsie, de floormanager van de blazerij.
Ze had het nogal druk gehad, schreef ze. Maar:
'Het oranje "drakenei" ligt gelukkig nog steeds hier. We konden het ook niet plaatsen wie deze bal zou hebben geblazen. Wij wisten niet dat het een "drakenei" is.'
Vanmorgen vroeg reed ik naar Leerdam om dan eindelijk het ei in ontvangst te kunnen nemen.
'We hadden 'm al in de winkel gelegd', zei Betsy.
'Gelukkig maar dat ie nog niet verkocht was.'
