prentje en de vervolgcursus, deel 1

'Here we go again', dacht ik gister, maar dan op een positieve manier, zeg maar.
Eindelijk begon mijn porseleincursus weer.
Trots toonde ik mijn eigen stempel.

En die kon ik gelijk gebruiken, want om er weer even in te komen, goten we gisteren een kommetje met een bestaande mal.
Daarna begon het 'echte werk'; het ontwerpen van een nieuw model.
Daar had ik uiteraard al mijn gedachten over laten gaan; U kent me.

Hoe leuk zou het zijn om, in lijn met mijn keukentegels, bekers met schubben te maken?

Een aanvulling op mijn espresso-servies in een maatje groter?

Ik zag ze al helemaal voor me.

Zoals ik al vaker zeg: er zit voor mij nogal een discrepantie tussen idee en uitvoering.
Het gebied daartussen, vind ik eigenlijk het minst interessant.
De technische kant van het geheel.

Er moet namelijk eerst een model komen, vervolgens een mal dan moet het gieten nog plaatsvinden.
Ik zag me vooral al koffie drinken uit mijn zeeservies.

Gelukkig heb ik twee lieve juffen met veel geduld.
En omdat ik nogal visueel ben ingesteld, snap ik dingen vaak pas als ze voor mijn neus liggen.

Dus maakte één juf een soort 'proef-lapje' in gips en vervolgens in klei. 

Toen begon het weer te leven voor me.
Ik vertelde haar over mijn tegels en mijn fascinatie voor het samenspel tussen mat en glans. 
En hoe fijn is het dan als iemand volledig meedenkt met je en voorstelt om de buitenkant mat te houden, de binnenkant te glazuren en met een penseel enkele schubben te laten glanzen?
Dan vindt er in mijn binnenste een soort explosie plaats.

Niet alleen een uitbarsting van creatief geluk, maar ook het gevoel gezíen te worden.

Mijn andere juf was ondertussen mijn medecursisten aan het helpen met het draaien van hun modellen op de draaischijf.

Want omdat we nu met met de vervolgcursus bezig zijn, mogen we ons eigen model draaien in plaats van eindeloos zelf thuis schaven (herinnert U zich de lampenkap nog?) 

Maar naast het feit dat mijn lieve juffen veel geduld hebben en bevlogen zijn, zijn ze niet altijd praktisch.
Want ondanks hun goede voornemen om nu écht op tijd te stoppen, was de cursus alweer bijna een uur aan het uitlopen.
Daarnaast had ik mijn zwangere medecursist voor laten gaan, waardoor ik pas na tienen aan de draaischijf stond.
Te laat om me te concentreren.
Te vol hoofd.
Te moeie juf.

Enfin, het eindigde met een model die van de draaischijf vloog.

Geeft niets hoor.
Volgende week probeer ik het gewoon nog een keer.

We zijn weer begonnen.