prentje en het jaaroverzicht

'Ik ga nu eenmaal liever met de boot naar Schiermonnikoog dan met het vliegtuig naar Bali', schreef ik in januari in mijn eerste blog van dit jaar. Niet wetende dat we een paar weken later überhaupt niet meer naar Bali konden vliegen.

Het geeft wel al weer dat mijn leven (tot nu toe) persoonlijk minder geraakt werd door corona dan dit bij een heleboel andere mensen het geval is. Mijn baan stond niet op de tocht, ik verloor (gelukkig) geen mensen aan het virus. Een paar tripjes gingen niet door en ik werkte een groot deel van het jaar thuis; dat was het wel zo'n beetje. 

Ik hád al een klein en overzichtelijk leven; ik moet het niet hebben van veel externe impulsen. 

Dat wil niet zeggen dat het geen moeilijk jaar was. Drie mensen in mijn omgeving van mijn generatie overleden dit jaar, door andere oorzaken. Familieleden werden ernstig ziek, grotendeels ook niet door het virus. Mijn eigen angst- en depressieklachten namen sterk toe, door (nieuwe) medicatie gelukkig inmiddels weer wat teruggebracht.  

Maar 2020 bracht ook mooie dingen. Veel tijd met mijn lief, met waardevolle gesprekken. Genieten van Zoon en zijn geweldige vriendin. De directe omgeving ontdekken; sowieso de prachtige natuur. Tussendoor een paar fantastische tentoonstellingen. Mooie films en indrukwekkende boeken. En een stromende creativiteit, waardoor ik verschillende dingen kon maken. Mijn droomwens in vervulling laten gaan, door de aanschaf van mijn eigen caravannetje.     

Goodbye 2020. Hello 2021. 

Ik wens U een gezond, creatief en liefdevol jaar toe. 

prentje en Soul

 

Al heel wat maanden keek ik uit naar de nieuwe Disney/Pixar-film 'Soul'. 

Ik ben met name een groot fan van het eigenzinnige Pixar. Ik hield dan ook even mijn hart vast toen ze samengingen met het bravere Disney, maar gelukkig hebben ze hun eigen touch vast kunnen houden. 

Bijna alle Pixars zijn geweldig. Ok, er zijn er wat minder goed gelukt ('Onward', 'Cars') maar daar staan parels als 'Up', 'Inside Out' en 'Coco' tegenover. 

Het mooie van Pixar: ze maken de films niet specifiek voor kinderen. Ze maken wat ze zelf willen, en onderschatten kinderen niet. De Pixar-studio is op zijn best als ze filosofische thema's behandelt zoals 'is er leven na de dood en hoe zit dat er dan uit?' tot 'hoe komt iemand aan zijn karakter? Ligt dit al vast?' 

Dat laatste speelt een grote rol in Soul, wat voor een groot deel afspeelt in het 'hiervoormaals'. Joe Gardner is een muziekleraar die al zijn hele leven droomt van een carrière als jazz-musicus. Net als hij op het punt staat zijn droom te verwezenlijken, valt hij dood neer. Op weg naar het hiernamaals weet hij te vluchten en komt hij terecht in het 'hiervoormaals'. Hij krijgt een kans om terug te keren naar de aarde, als hij de passie kan vinden van '22'; een wezentje dat geen zin heeft in een aards bestaan. 

Helaas belanden ze in het verkeerde lichaam, 22 als Joe en Joe als kat. 22 ziet al snel de schoonheid van het 'gewone' leven, Joe blijft vasthouden aan zijn droom. De mooiste scène is als hij zijn droom heeft verwezenlijkt en zich vervolgens afvraagt: 'wat nu'? 'En morgen weer hetzelfde', antwoordt de zangeres van de band. Het euforische gevoel blijft uit. 'Ik had gedacht dat ik me nu heel anders zou voelen', zegt Joe peinzend. 

De boodschap van de film: het doel van het leven is iets anders dan je passie najagen. Een gedurfde boodschap voor zo'n grote studio: de meeste (Amerikaanse) films gaan meestal over 'follow your dreams'. 

Tel daarbij de visuele schoonheid van de film op (met deels ook een heel andere, Picasso-achtige stijl) en een fantastische jazz-soundtrack en je hebt een meesterwerk. 

Eigenlijk zou de film al deze zomer uitkomen, maar vanwege de omstandigheden was hij vanaf 1e kerstdag bij Disney-plus te zien (voor mij een reden om een abonnement te nemen). 

De boodschap hield me nog een tijdje bezig. Ik vind mijn baan heerlijk, maar droom op mijn beurt al mijn hele leven van een eigen winkeltje waar ik iets verkoop waar ik zelf verliefd op ben. Maar is dat wel zaligmakend? En biedt het leven ondertussen niet al vreselijk veel waar ik intens van kan genieten, zoals films als deze? 

Misschien is dat al wel voldoende. Wat zeg ik: misschien is dat al meer dan genoeg. 

prentje en de kerst

'Waarom hou je eigenlijk zo van kerst?', vroeg iemand-die-niet-zo-van-kerst-houdt me laatst. 

Daar moest ik even over nadenken. 

'Ik denk dat het te maken heeft met verwachtingen', antwoordde ik. 'Eigenlijk is de voorpret het leukst, de kerst zelf valt vaak tegen'. 

'En daar trap je dan elke keer weer in?', vroeg dezelfde persoon. 

'Ik heb dat inmiddels gescheiden', zei ik. 'Ik zie de voorpret en de kerstdagen als twee aparte dingen.'  

'Ik vind kerst meer als Sinterklaas voor volwassenen', zei degene-die-niet-zo-van-kerst-houdt. 

Ik schoot in de lach. 'Eigenlijk vind ik dat wel een mooie beschrijving', beaamde ik. 'Hoewel het voor iedereen natuurlijk anders is'.

Maar deze beschrijving past eigenlijk wel bij me. Ook al ben ik inmiddels 48, ik ben nog steeds het meest mezelf als ik het kind in me koester. 

Ik vind het heerlijk om mijn eigen draai te geven aan kerst. Het hoeft niet zo traditioneel, liever niet zelfs. Kerst met een knipoog. 

En de kerst kent veel iconische vormen. Zalig om daar mee te spelen. Ik vind kunst vaak ook het leukst als het een interpretatie is van iconen die iedereen kent.

Vanuit religieus oogpunt zijn de kerstdagen overigens niet de belangrijkste feestdagen; aan Pasen wordt meer waarde gehecht. 

En kerst is een beetje gekaapt door de Amerikanen, vaak geen aanbeveling. Santa Claus is onder meer terug te voeren op onze Sinterklaas, volgens Wikipedia door de Nederlandse kolonisten meegenomen naar Noord-Amerika. 

Voor mij staat Amerika vaak voor meer-meer-meer. Een kerstboom tot het plafond, een berg cadeaus eronder. Veel decoratie. Veel eten. Veel verplichtingen. Alles waar ik niet van hou. 

En de hele ker(st)mis lijkt ook steeds eerder te beginnen. Draaide Sky Radio vroeger op kerstavond vanaf 17.00 uur alleen nog maar kerstliedjes; nu is het vanaf half november al 'The Christmas Station' met continu dezelfde Christmas songs. Hoe vaak hebben ze inmiddels 'Last Christmas' gedraaid? Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar. En misschien is het ook beter om de kerstboom een paar dagen van te voren in huis te halen. Kerst weer exclusief maken in plaats van de 'Overkill' die het nu vaak is.  

Ik hou van een 'merry little Christmas'. Eén zorgvuldig gekozen pakje voor een ieder onder de boom. 

En zo kom ik weer uit bij de verwachtingen. Die overigens best kunnen matchen met de realiteit, als deze verwachtingen maar niet te hoog gespannen zijn. En kerst niet teveel commercieel wordt uitgebuit. 

Dit jaar gaat Sky ook zondag ná de kerst door met alleen maar kerstliedjes uitzenden. 

Alsof het nooit genoeg is.     

prentje en de arreslee euh caravan

In moeilijke tijden, waarin zelfs Sinterklaas niet bestand blijkt tegen het coronavirus, mijn moeder steeds meer zorg nodig heeft en de server down gaat op het moment dat ik een digitale kerstborrel organiseer voor 1100 collega's tegelijk, is het belangrijk om terug te keren naar die dingen die je energie geven. 

Zoals mijn kerstproject voor dit jaar: 9 rendieren voor een arrecaravan. Het idee kwam overigens van Zoon, die blijkbaar mijn creatieve genen heeft. 'Waarom laat je de rendieren de caravan niet trekken?', vroeg hij toen hij het caravannetje op tafel zag liggen. 

Hoe symbolisch om het jaar uit te rijden met het voertuig dat ik in 2022 en misschien zelfs volgend jaar al achter mijn autootje kan koppelen... 

  

prentje en de mantelzorg

En toen was ik opeens van de een op de andere dag mantelzorger van mijn moeder. Of voor mijn moeder? Zelfs dat weet ik niet. 

Wat ik wel weet, is dat alles is veranderd. Wat vroeger een druk leven leek, lijkt nu een zee van tijd. 

Ik loop met alles achter. Fijne projecten van mijn werk heb ik overgedragen. Voor volgend jaar koop ik extra tijd. 

Het is zwaar, emotioneel en fysiek. Allereerst voor mijn moeder. Maar ook voor de rest van de familie. Met terugwerkende kracht bewonder ik alle mantelzorgers die ons voor zijn gegaan. 

Belangrijker dan ooit dat ik af en toe mijn batterij oplaad. Met simpele dingen waar ik blij van word. Zoals het huis versieren voor kerst. 

Dit keer staat de kribbe van het kindje Jezus wel in een kerk:

En werd ik verliefd op een sneeuwman van porselein. 

Binnenkort hoop ik meer tijd te vinden voor het grote Rudolph-project. Ik ben al wel begonnen. En wat ik nooit had gedacht: het schuren maakt me rustig; het werkt bijna meditatief.  

Het mantelzorgen brengt ook veel. Een diepe verbondenheid. 

En gelukkig staan de neuzen allemaal dezelfde kant op.