vrijdag 18 juni 2021

prentje en de schatten

Soms gaat mijn leven in zo'n sneltreinvaart dat ik het zelf nauwelijks kan bijhouden. Zo werd ik naar aanleiding van een foto op Instagram gevolgd door een Fins account. Ik ging ze terugvolgen, en zag zo deze fruitschaal, die ik nog nooit had gezien, terwijl ik inmiddels een aardige Aarikka-kenner ben. 

Ik plaatste een hartje, en zei dat deze voor mij nieuw was. Voor hen ook, antwoordden ze, en dat ze 'm vandaag in hun webshop gingen plaatsen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Toen ik de theewagen laatst via Marktplaats bemachtigde, bedacht ik me nog dat het leuk zou zijn om er een vintage fruitschaal op te plaatsen, maar zag niets passends. En nu kwam ie opeens aangevlogen; de ultieme combinatie tussen de kraanvogel (zijn koppie) en de pauw (zijn staart) van Aarikka. 

Continu checkte ik de webshop of ie er al tussenstond. Na een ochtend wachten, stuurde ik een berichtje of ik 'm niet rechtstreeks kon overnemen.  
Ei*, zo werkten ze niet (*Ei is nee voor Fins, tenzij Google Translate me wel heel erg in de maling neemt. Het verhaal wordt steeds bizarder). Ik moest wachten tot de vogel geland was in de webshop. 

Ik gaf ondertussen les online en checkte ondertussen nog steeds de webshop. Yes, daar was ie, en nog voor een goede prijs ook. Ik knikte op hopelijk de goede momenten naar mijn leerlingen en probeerde ondertussen als een razende de koop te sluiten op mijn andere computer. 

Natuurlijk ging alles mis. In het rijtje landen was Nederland/Holland/The Netherlands niet toegevoegd. Wel een rare andere naam. Zou dat Fins zijn voor Nederland? Ik probeerde mijn postcode maar het ding sloeg op hol. Ondertussen was ik aan het chatten met de Finnen, die beloofden Nederland toe te voegen.  

EnFIN, lang verhaal kort, vandaag landde hij toch nog op het goede adres. Ik was er zelf niet, want ik was op het inloopatelier van de porseleindames, waar ik probeerde mijn jaren vijftig bakje los te bikken uit de gipsen mal. Maar toen dat eindelijk lukte (ok, met de nodige hulp), was ik aangenaam verrast door het resultaat. Ik mocht gelijk gaan gieten. 

Wow, dat werd best wel gaaf. Anders dan ik had verwacht op basis van het oorspronkelijke bakje, maar gaaf. Jammer dat ik mijn eigen stempel niet bij me had. 
Ik keek in het bakje van de stempels en vond er meteen eentje met een kampvuurtje. 
Oooh, en dan gaan de radartjes in mijn hoofd heel snel. Campingbakjes! Als aanvulling op het melamineservies dat ik op aanraden van mijn praktische lief had gekocht voor de caravan, maar waarvan ik de bakjes te groot vond. Ik zou een eigen stempel gaan maken! Mijn caravannetje, als nieuw logo! 

Tja, en dan zijn er nog mensen die niet geloven dat alles is voorbestemd ;-)...    

3 opmerkingen: