Veel twijfel. En zelfverwijt. Over kleine dingen. Over grote dingen.
Spam van mijn blog verwijderen, en dan tot de ontdekking komen dat ik per ongeluk ook een paar hele fijne reacties op mijn vorige bericht heb verwijderd. Die juist zo bemoedigend waren, me aanmoedigde om het boek te gaan schrijven. (Note to myself: nooit dingen verwijderen zonder leesbril).
Me daar dan zó druk over maken, en talloze pogingen doen om de berichten weer terug te halen. Dat soort dingen niet los kunnen laten.
Maar ook: niet kunnen werken en me van weinig nut voelen.
Proberen anders om te gaan met mijn angst, een beangstigende plek opnieuw bezoeken om het 'over te schrijven' met een fijne ervaring, en vervolgens nog veel banger worden.
En dan denken dat het 'mijn eigen schuld' is.
Altijd weer die kritische stem.
Medicatie uitproberen die volgens ChatGPT op mijn profiel geschreven is, daarvoor dokters moeten overtuigen, om na twee maanden te constateren dat het toch niet is aangeslagen.
Het gevoel hebben dat de wereld doordraait en mijn leven stilstaat.
Hoop blijven houden.
Praten. In verbinding blijven.
Met de mensen die me lief zijn, maar ook hier. Want hier zijn ook veel mensen me lief.
Blijven creëren. Schrijven. Schilderen.
Er is licht aan het einde van de tunnel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten