En voor haar vóelt het waarschijnlijk ook of haar leven ervan af hangt. Ik wil haar iets bemoedigends zeggen, duidelijk maken dat ik weet hoe ze zich voelt. Maar ik vind de woorden niet.
💊 Misschien omdat ik zelf nog midden in mijn eigen proces zit. Ik heb daar immers ook een afspraak met een psycholoog. Om te praten over de teleurstelling dat de medicatie waar ik zó op had ingezet, niet is aangeslagen. De strijd die ik dagelijks voel tegen mijn ocd.
👩💼 Mijn verlangen om weer te gaan werken, om weer een 'normaal' leven te kunnen voeren. Niet meer alleen maar 'overleven'.
'Probeer dingen te doen waar je energie van krijgt', adviseren mensen me. En dat probeer ik ook. Ik haal de troost uit kunst en creatieve cursussen. Maar hoe leg ik uit dat dit me ook triggers oplevert?
🐙 Dat ik weer een paniekaanval krijg als de cursusleider vertelt dat ze het bouwmateriaal waarmee ik net de poten bewerk van mijn keramieken octopus op straat heeft gevonden? En hoe ik dan moet vechten om niet daarna al mijn spullen dwangmatig schoon te maken?
🫢 'Deel je dat dan ook?', vraagt mijn vriend belangstellend. Het is niet eens in me opgekomen. Zo gewend als ik ben om dit in mijn eentje te ondergaan. Met de verdrietige gedachte dat ik de komende tijd hier weer continu mee bezig ben in mijn hoofd. ChatGPT blijf bestoken omdat ik de veiligheid niet in mezelf kan vinden. Mijn innerlijke kind nog steeds niet heb kunnen geruststellen. Hoe vaak heb ik niet gezegd dat ik de schaamte voorbij ben? Iets zeggen en doen blijven twee verschillende waarheden.
🥷 Ik blijf vechten. Ondanks de slapeloze nachten, de kilo's die ik weer ben verloren doordat de angst de hele dag de baas is over mijn lichaam en geen ruimte laat voor de reguliere fysieke processen. Met weer nieuwe medicatie, met weer nieuwe hoop op een leven waarin de angst geen hoofdrol meer speelt.
🐥 Dit had ik misschien allemaal tegen het meisje in de wc moeten zeggen. Hou vol; je bent niet alleen. Vijftien procent van alle mensen heeft te kampen met een angststoornis. Ik zeg het daarom maar hier. Misschien kan ik met mijn verhaal iemand nét iets minder eenzaam laten voelen. En stimuleren om toch datgene te doen wat ons even uit het hoofd haalt.
Lieve Prentje,
BeantwoordenVerwijderen*Altijd fijn als er weer een blogbericht van je staat.
*Ooo, ik herken het steun zoeken bij ChatGTP.
*Acht maanden geleden ben ik gestopt met mijn werk bij de bibliotheek, ik kón het niet meer.
Dit accepteren voelt als een rouwproces.
*Nu nog niet werken voelt als falen.
*Zachtheid, zachtheid, zachtheid dat wens ik ons beide toe.
Lieve groet Ingrid.
Zal ik het dan maar tegen jou zeggen; volhouden, je bent absoluut niet alleen. Liefs xxx
BeantwoordenVerwijderen