prentje en de vervolgcursus, deel 3

Ik probeer mezelf vaak uit te dagen, maar soms vraag ik me af waar ik aan begonnen ben.
Handmatig schubben in een mal kerven, valt nog niet mee.
Gelukkig is de natuur ook grillig, dus is het geen punt dat het patroon niet helemaal strak is.

Pas echt lastig wordt het om het gietsel uit de vorm te krijgen als de wand niet glad is.
Ondertussen giet ik ook nog maar weer een keer met mijn mal van de vorige keer.
Deze had ik in tweeën gezaagd, maar het leek me met de schubben handiger als er geen gietnaad hoeft te worden weggewerkt.

Dan nog een fijn onderdeel: het kiezen van de kleur.
Als in kind in een snoepwinkel voel ik me, met al die fijne kleurproefjes.

Voor het zee-servies wil ik de kleur van de zee op een heldere ochtend in de zomer.

Nu alleen nog de vorm uit de mal krijgen.
Doordat het gips vocht opneemt, krimpt de klei in de mal, maar de schubbetjes vormen uitstulpsels. 

Soms vraag ik me wel eens af waarom ik het mezelf altijd zo moeilijk maak.

prentje en de vervolgcursus, deel 2

Kon ik de vorige keer nog het late tijdstip de schuld geven van het van-de draaischijf-afvliegen van mijn model; dit keer ging dit niet op.
Ik begon gelijk met draaien en nét toen ik wilde afronden, vloog ie er weer af.

'Doe jij het maar', zei ik mistroostig tegen mijn juf.
Ik zag mijn achterstand ten opzichte van de andere cursisten steeds meer oplopen.
'Dan probeer jij het gewoon over twee weken ofzo nog een keer', antwoordde ze monter.
'Als er minder druk op staat'. 

Daarmee sloeg ze de spijker op zijn kop.
Ik kan slecht tegen druk.
Als kind al; stond ik met een potje squashen hartstikke voor en hoefde ik nog maar één punt te scoren; verloor ik alsnog.
Slapeloze nachten had ik voor repetities en schoolonderzoeken; ik was altijd bang dat ik bleef zitten.
Of dat ik daardoor een niveau lager moest.
Vervolgens nooit meer een goede baan zou vinden.
En mijn leven mislukt zou zijn.
Heb ik al verteld dat ik de dingen niet altijd in de juiste proporties zie?

Nog steeds heb ik nachtmerries over de middelbare school.
Niet zozeer over de pesterijen.
Pas met terugwerkende kracht realiseer ik me hoe wreed het was dat ik een neptelefoontje kreeg dat ik was gezakt terwijl ik vol spanning zat te wachten op de uitslag van mijn examen.
In die periode stapte ik er snel overheen.
Ik had nog de illusie dat als ik ergens geen aandacht aan besteedde, het er niet wás.

Inmiddels ben ik met de nodige hulp gaan inzien dat het zo niet werkt in het leven.
Dingen die niet goed zijn verwerkt, blijven als een boemerang terugkomen.

De pijn onder ogen zien, erkennen dat het er is, is essentieel om verder te komen.
Anders blijft het proberen zijn (is pijn eigenlijk mannelijk?) aandacht op te eisen.

De druk die ik mezelf opleg, komt niet van anderen, maar van mezelf.
Er is geen leraar die ernstig teleurgesteld zou zijn geweest als ik een onvoldoende haalde.

En geen juf die er van wakker ligt dat mijn model voor de tweede keer van de draaischijf vliegt.

Het is mijn eigen hoge verwachting die me in de weg zit.

prentje en de vervolgcursus, deel 1

'Here we go again', dacht ik gister, maar dan op een positieve manier, zeg maar.
Eindelijk begon mijn porseleincursus weer.
Trots toonde ik mijn eigen stempel.

En die kon ik gelijk gebruiken, want om er weer even in te komen, goten we gisteren een kommetje met een bestaande mal.
Daarna begon het 'echte werk'; het ontwerpen van een nieuw model.
Daar had ik uiteraard al mijn gedachten over laten gaan; U kent me.

Hoe leuk zou het zijn om, in lijn met mijn keukentegels, bekers met schubben te maken?

Een aanvulling op mijn espresso-servies in een maatje groter?

Ik zag ze al helemaal voor me.

Zoals ik al vaker zeg: er zit voor mij nogal een discrepantie tussen idee en uitvoering.
Het gebied daartussen, vind ik eigenlijk het minst interessant.
De technische kant van het geheel.

Er moet namelijk eerst een model komen, vervolgens een mal dan moet het gieten nog plaatsvinden.
Ik zag me vooral al koffie drinken uit mijn zeeservies.

Gelukkig heb ik twee lieve juffen met veel geduld.
En omdat ik nogal visueel ben ingesteld, snap ik dingen vaak pas als ze voor mijn neus liggen.

Dus maakte één juf een soort 'proef-lapje' in gips en vervolgens in klei. 

Toen begon het weer te leven voor me.
Ik vertelde haar over mijn tegels en mijn fascinatie voor het samenspel tussen mat en glans. 
En hoe fijn is het dan als iemand volledig meedenkt met je en voorstelt om de buitenkant mat te houden, de binnenkant te glazuren en met een penseel enkele schubben te laten glanzen?
Dan vindt er in mijn binnenste een soort explosie plaats.

Niet alleen een uitbarsting van creatief geluk, maar ook het gevoel gezíen te worden.

Mijn andere juf was ondertussen mijn medecursisten aan het helpen met het draaien van hun modellen op de draaischijf.

Want omdat we nu met met de vervolgcursus bezig zijn, mogen we ons eigen model draaien in plaats van eindeloos zelf thuis schaven (herinnert U zich de lampenkap nog?) 

Maar naast het feit dat mijn lieve juffen veel geduld hebben en bevlogen zijn, zijn ze niet altijd praktisch.
Want ondanks hun goede voornemen om nu écht op tijd te stoppen, was de cursus alweer bijna een uur aan het uitlopen.
Daarnaast had ik mijn zwangere medecursist voor laten gaan, waardoor ik pas na tienen aan de draaischijf stond.
Te laat om me te concentreren.
Te vol hoofd.
Te moeie juf.

Enfin, het eindigde met een model die van de draaischijf vloog.

Geeft niets hoor.
Volgende week probeer ik het gewoon nog een keer.

We zijn weer begonnen.

prentje en Mickey

Diep in mij zit eigenlijk nog altijd een klein meisje dat het liefst de hele dag wil spelen (ok, misschien niet zo heel diep). 
Ontwerpen is volgens mij een legitieme reden voor volwassenen om dat te kunnen blijven doen.

Een mooi voorbeeld hiervan is Lego Ideas.
Consumenten kunnen zelf een ontwerp indienen waarvan ze hopen dat deze in Lego wordt uitgevoerd.
Vanaf 10.000 likes gaat Lego kijken of het ook interessant is om het ontwerp daadwerkelijk op de markt te brengen.

Vanwege de negentigste verjaardag van Mickey Mouse is er volgens dit principe Steamboat Willie in Lego uitgebracht, een van de eerste tekenfilms met synchroon geluid.

Ik weet dit allemaal dankzij de gepassioneerde eigenaar van Perron 4, de Lego-winkel in Alkmaar. 

Ik ben dol op die winkel. 

En vijftienjarige Zoon stiekem ook nog wel een beetje, ook al torent hij inmiddels (bijna) boven mij uit.  

De enige dag van onze vakantie dat het wat bewolkt was, gingen we traditiegetrouw naar Alkmaar, de grote stad in de buurt van onze kustplaats.

'Gaan we nog naar de Lego-winkel?', vroeg ik Zoon, wiens interesse inmiddels wel wat is verschoven.

Tot mijn verbazing knikte hij. 

Toen we binnenkwamen, werd onze aandacht naar allebei een andere doos getrokken. 

Zoon eentje uit de videogame-serie 'Overwatch'; ik keek verliefd naar een doos van Steamboat Willie.  

Zolang ik me kan herinneren, ben ik gefascineerd door Lego. 

Als kind sjeesde ik al met mijn ruimtevaartvoertuig door de drilpudding met Kerst; een van mijn eerste scherpe jeugdherinneringen. 

De samenwerkingsverbanden die zij aan zijn gegaan met bijvoorbeeld Disney, stammen helaas uit de tijd dat ik 'te oud' was voor Lego. 

Gelukkig had ik een excuus-kind. 

Maar nu sloeg mijn minimalistische ontwerpershart op hol bij de zwart-witte uitvoering van de stoomboot. 

Het iconische Lego in zwart-wit! 

Ik kon me niet langer achter mijn kind verschuilen en moest me inhouden om 'm niet ter plekke aan te schaffen. 

Maar hoera voor de mini-figuurtjes. 

Het nadeel van die kleine zakjes is dat je niet weet welk poppetje je hebt.

Nu vond ik Knabbel en Babbel ook best leuk, maar het liefst wilde ik Mickey en Minnie. 

Discreet begon ik al te voelen aan het zakje of ik de oren van de muizen kon herkennen, tot ik ze op de toonbank zag staan. 

O heerlijke Lego-winkel, die altijd al een paar zakjes opent zodat je de figuurtjes kunt kopen die je wilt voor dezelfde prijs als de zakjes met mini-figuurtjes. 

Nou, nu hield niets me meer tegen.   

Blij verlieten Zoon en ik de winkel, Zoon met een Overwatch-doos en ik met de nautische zwart-wit muisjes die nu in mijn keuken staan te glimmen vlakbij de schub-tegels (bovenste foto). 

Het kleine meisje in mij zong.