prentje wenst u een mooi nieuw jaar

prentje en de magie van Amsterdam

In deze donkere dagen tussen kerst en oud&nieuw was ik op weg naar de meest macabere tentoonstelling van dit moment: de expositie van de Quay Brothers in filmtheater en -museum Eye. Onderweg naar Eye maakte ik bovenstaande foto in Noord, om alvast een beetje in de stemming te komen.

Nou, dat gaf de sfeer goed weer, al zeg ik het zelf. De expositie van de tweelingbroers Quay is macaber, mysterieus en donker.
Het was waanzinnig.
De eigenzinnige broers maken de meest onwaarschijnlijke animatiefilms die allemaal werden getoond in donkere ruimtes, en ook nog eens door elkaar. Geflankeerd door rariteiten uit hun verzameling leek het alsof je een andere wereld betrad.

Toen ik weer buiten stond, was het inmiddels donker geworden. Ik nam het pondje en voor ik het wist stond ik op het Damrak tussen de stroom luidruchtige toeristen, aangetrokken door de felgekleurde lichtreclames als vliegjes door een lichtstraal.
Hier was ik nog niet aan toe. Ik wilde het magische gevoel van de tentoonstelling vasthouden en besloot op zoek te gaan naar de andere kant van de hoofdstad.
Magisch Amsterdam dat zou kunnen figureren in een film van de Quay Brothers.
Een stad met drijvende hemelbedden, met vossen op de muur en zwevende auto's.

Ik heb die stad gevonden. 

Het gaat er alleen maar om hoe je kijkt.

prentje en een sprookje

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met Facebook.
Op Facebook lijkt het of iedereen continu op stap is met zijn vijftig beste vrienden, of aan een perfect gedekte kersttafel zit, met z'n perfecte gezin.
Begrijp me niet verkeerd, ik gun het iedereen van harte; ik word er alleen zelf af en toe wat onzeker door.
En vaak genoeg doe ik er zelf ook aan mee hoor, het is ook fijn om een goed gelukte foto op Facebook te zetten en deze geliked te zien door verschillende vrienden en familieleden. Toch een bevestiging.
'Facebook is een etalage', las ik een keer ergens en dat onthou ik nu maar. Ik zeg niet dat het niets van doen heeft met de werkelijkheid, het is een alleen een fragment van die werkelijkheid, denk ik.
Daarom vind ik het wel verfrissend als ik op Twitter lees: 'twee zoons verdwenen naar boven, na een kerstontbijt van 3 minuten. So far for gezellig kerstvieren'; een tweet van Phaendra Werkhoven, hoofdredacteur van Fabulous mama.

Goed, terug naar de etalage. Want sommige mensen zetten daar erg mooie dingen in. Zoals Edward van de Vendel, kinderboekenschrijver van onder andere Superguppie. Hij tipte het nieuwste boek van Blexbolex, Een sprookje, en ik wist niet hoe snel ik met mijn boekenbon naar Utrecht moest gaan, regen of geen regen. Want ik was ook al heel erg fan van Seizoenen, waar Blexbolex terecht een Gouden Penseel voor heeft gewonnen. Ik vind zijn stijl fantastisch, het doet me denken aan de Russische kinderboekenillustraties uit de jaren twintig en dertig. Ook geeft hij kinderen de ruimte om te fantaseren door niet alles in te vullen en een sprookje gerust zes keer opnieuw te laten beginnen.

Sprookje of werkelijkheid; van zulke etalages kan ik erg blij worden.

© illustraties: Blexbolex, Een sprookje

prentje en de kerst

Lang, heel lang geleden heb ik de kerstperiode in tweeën geknipt. Je hebt de kerstvoorpret en de kerstdagen zelf. 

De kerstdagen zelf voldoen zelden aan het ideaalbeeld wat je je voor ogen had, of laat ik voor mezelf spreken, wat ik voor ogen had. In mijn ideale kerst sneeuwt het, ligt er een puppy onder de kerstboom te wachten met een grote rode strik, en is er een gezonde, blozende vader die de kalkoen aansnijdt. 

Sinds mijn voornemen deze twee zaken in tweeën te splitsen, kan ik genieten van de voorpret én hoef ik niet mijn teleurstelling weg te slikken als de werkelijkheid niet kan tippen aan het droombeeld.
Dus als de zalm op kerstavond eerst niet gaar is, en vervolgens in de kaars valt waardoor het hele kerstdiner onder het kaarsvet zit, haal ik mijn schouders op en denk ik: gelukkig heb ik nog wat aardappeltjes kunnen eten. En storten we ons op het maken van stempels.

Soms laat de teleurstelling zich iets minder makkelijk weg duwen. Als blijkt dat mijn lieve oude papa toch op het laatste moment niet mee kan naar het kerstfeest met de prentjes in een vakantiepark in Zandvoort waar Zus haar 25-jarig huwelijk viert. Zijn afwezigheid in het kleine huisje is zeer voelbaar. En dus kruipen de andere prentjes maar noodgedwongen dicht tegen elkaar aan, ondertussen genietend van erwtensoep uit blik en broodjes knakworst, weggespoeld met champagne. Om vervolgens in een leeg subtropisch zwemparadijs over te gooien met de bal en met Zoon.

En toen brak de ochtend aan van tweede kerstdag, die ik voor het eerst van mijn leven alleen ging door brengen.
Maar alleen is iets anders dan eenzaam, zoals de koning dat mooi verwoordde.
Dus stak ik alle kaarsjes aan en trok ik me terug op de bank, met de nieuwe Saskia Noort en de dvdbox van Borgen.
En ja, toen het boek uit was en ik de eerste drie afleveringen had gezien en er nog een stuk over was van tweede kerstdag, moest ik weer even slikken. Maar ik dook de keuken in en maakte voor mezelf een heerlijk kerstdiner.

Geen kalkoen. En ook geen sneeuw en een rondspringende puppy. Maar toch een betekenisvolle kerst.

prentje wenst u een mooie kerst