prentje in de Efteling

Omdat we donateur zijn van het Wereldnatuurfonds, mochten we met fikse korting naar de Efteling voor de Grote Donateurs Dag.
Dat was een voordeel.
Het nadeel was dat deze gisteren plaatsvond, terwijl de ijspegels nog nét niet aan de neus van Langnek hingen.

Nog een voordeel: omdat niemand vrijwillig naar de Efteling gaat als je rondjes kan schaatsen op de vijver voor de Vliegende Fakir (tenzij het de Winter Efteling betreft, maar hé, dan kies je ervoor en kun je na afloop erwtensoep bestellen om weer warm te worden) hoef je bijna nergens in de rij te staan.

Goed, wij dus op weg naar de Efteling. In de auto op weg ernaar toe zette Zoon al meteen de toon. De aanleiding weet ik niet meer, maar opeens kregen we het over Engelse les op de kleuterschool. 'Ik denk dat het een goed idee is', klonk het vanaf de achterbank, 'want kleuters hebben een heel leeg brein. Dus die kunnen dat makkelijk in zich opnemen'.

Ik was daar nog over aan het nadenken terwijl we stonden te wachten op André Kuipers, die namens het Wereldnatuurfonds ons welkom heette. Zijn toespraak ontging me daarom een beetje.

Wat kun je toch veel leren op zo'n dag in de Efteling.

Bijvoorbeeld dat het geen zin heeft om 246 foto's met mijn grote camera te nemen, omdat ik uiteindelijk toch kies voor 4 snapshots die ik met mijn mobiel heb genomen.
Dat ik sommige moeders in het Spookslot enger vind dan de figuren die daar thuis horen (maar dat de Danse Macabre prachtig blijft).
Dat het niet uitmaakt waar je gaat zitten in de Piraña, omdat je er toch zeiknat uitkomt.
Dat ik het meest van het Sprookjesbos houd.

En als je dan in datzelfde bos ook nog een eekhoorntje ziet lopen, weet je dat sprookjes inderdaad bestaan.

Je moet er alleen in geloven.