prentje en de illustraties

O, zaten er maar 48 uur in de dagen. Ik vind mijn baan leuk, absoluut. Maar waar ik zo verschrikkelijk echt door geraakt word, is kunst. Kunst in de breedste zin van het woord. Zo'n still uit een film als hierboven, daarvan schieten me de tranen in de ogen. 
Omdat er zoveel emotie wordt overgedragen door zo weinig. 

Even terug. Twee weken geleden ging ik met vriendin T naar het Holland Animation Film Festival.
Vriendin T had de film Songs of the Sea uitgekozen. Nu ben ik normaal gesproken een enorme controlfreak als het gaat om het uitkiezen van een film (heeft iets te maken met die 24 uur in een etmaal), maar ik weet dat ik dit aan T kan overlaten.

Maar voor we naar de film gingen, bezochten we eerst de KunstStripBeurs. Waar we allebei verliefd werden op de uitgaven van Gestikt. STIK is een magazine, gerealiseerd door Almas Pieters en Sigrid Spier. Ik citeer even: "Het is een platte galerie in de vorm van een beeldbundel. STIK geeft de mogelijkheid eigen werk te tonen en interacties aan te gaan met andere kunstenaars en ontwerpers. STIK wordt verspreid door middel van abonnementen en losse verkopen. Stik komt 4 x per jaargang uit. Een abonnement voor vier nummers kost 35 euro binnen Nederland."
'Maar een jaargang hoeft niet per se een jaar te duren, dat kan ook langer zijn', lacht een van de initiatiefnemers achter het kraampje. 'We garanderen echter dat de abonnees altijd vier edities krijgen'.
Ik weet niet waarom, maar het ontroert me simpelweg dat twee vormgevers honderden magazines letterlijk in elkaar zitten te stikken, uit liefde voor het vak.
T en ik zwichtten allebei voor nummer 23 uit jaargang 6:

En toen stond ik ook nog te dralen bij The Beast of Night Black Hill, een boekje van Paula Kempker.
'ein comicbuch über selbstzweifel, das böse, freundschaft und Fischsuppe', lees ik net op haar website. 
Nou, dan heb je me natuurlijk. Maar eigenlijk had ze me al bij de cover:

En toen ik ging bladeren, was ik verkocht:

Het was het enige boekje zonder prijskaartje, maar ik was dus al verkocht.
'Ze is even zelf over de beurs lopen, maar doe maar een tientje', zei haar buurvrouw.
Verkocht, zei ik al hè.
Ik was dus al helemaal in mijn knollentuin, en toen moest de film nog beginnen:

O boy, o boy. Een film waarvan je elk beeld wilt stopzetten, om uren te bestuderen.
Nu overigens ook in de Nederlandse uitvoering te zien in de bioscopen, dus ik heb een tienjarig excuus om 'm nog een keer te zien.
'Zag je hoe de oude vrouw weer 'heel' werd toen de flesjes met daarin de emoties opgesloten, kapot vielen op de vloer en zo bevrijd werden?', zegt vriendin T.
Getroffen kijk ik haar aan.
'Jij bent voor mij het beste gezelschap om naar zulke films te gaan', antwoord ik. Want jij ervaart dit op dezelfde manier. Hebben we ook nog eens plezier van die hoogsensitiviteit.'

En dan heb ik net nog niet eens nog gehad over Move on, de animatietentoonstelling in Amersfoort waar ik het weekend erop naar toe ging, onder andere voor een lezing van Job van Job, Joris en Marieke:

Ik zei het al, 24 uur is te weinig.

Niet alleen om zoveel liefde voor het vak te ontdekken, maar ook om het met u te delen.