prentje en de lens

Picture this: een week geleden; ik heb mijn moeder aan de telefoon.
Ze vraagt of we een leuke verjaardag hebben gehad met Zoon.
Ik vertel haar over ons leuke uitje (komt nog een keer), maar dat ik niet helemaal tevreden was over de foto's die ik had gemaakt.
Spijtig vertel ik over mijn favoriete lens, en dat ik die jaren geleden heb laten vallen.
Dat ik daarna wat aanrommel met objectieven, maar dat mijn foto's nooit meer zo fijn worden als voorheen.
Dat ik eigenlijk weer dezelfde lens wil als vroeger, maar dat deze best prijzig is.
'Dan dragen wij ook een gedeelte bij', zegt mijn lieve mam. 'Ik weet hoe belangrijk het voor je is.'
Ik zeg dat ik dat niet wil, dat ik er voor aan het sparen ben, maar mijn moeder kan behoorlijk resoluut zijn. 'Het is gewoon iets medisch', zegt ze. 'Koop die lens nou maar'.
Ontroerd leg ik de telefoon neer. Mijn moeder en ik begrijpen elkaar niet altijd, maar blijkbaar snapt ze hoeveel waarde ik hecht aan fotografie. Dat het bijna iets therapeutisch is.

Een week later. De vlaggetjes hangen nog. 'Als we je verjaardag dan toch zo verspreid vieren, wil ik in ieder geval dat ik een poosje tegen Leuke Slingers kan aankijken', had ik tegen Zoon gezegd.
Bij de Hema kocht ik schoolbordverfvlaggetjes, die hij ijverig samen met Verloofde de dag voor zijn verjaardag versierde (beetje jammer dat ze maar een kant hebben gedaan - op eentje na dan. Maar op mijn verzoek of ze ook de andere kant wilde doen, keken ze me wat verdwaasd aan. Ook aan creativiteit zit grenzen).
Inmiddels heb ik mijn nieuwe lens binnen, en geniet ik (weer) van het fotograferen van de Petteflet.

Wat hou ik toch van mijn huisje. Ik vertelde het u al eerder; was de stijl eerst zwart-wit, inmiddels heb ik een voorliefde voor mid century design, met name de Deense. Ik hou van de zachte kleuren, de ronde vormen, de warme sfeer. Dus toen ik zag dat het aapje van Kay Bajesen bij een webshop in de sale was, heb ik nog een keer mijn rekening geplunderd. Ik ben al jaren verliefd op deze aap (geboren in 1951), en hoopte dat ik 'm ooit nog eens op een vlooienmarkt voor een prikkie kon kopen (had ik ooit eens gelezen op een blog, maar dat bleek wishful thinking te zijn).

Enthousiast vertel ik een week later mijn mama-van-in-de-tachtig hoe blij ik ben met mijn nieuwe lens.
'Heb je ze nu in?', vraagt ze belangstellend.
Niet-begrijpend kijk ik haar aan.

'Je nieuwe lenzen', antwoordt ze.
'Kun je nu weer goed zien?'

Als eerbetoon aan mijn lieve, onnavolgbare, unieke, ietwat dove mamaatje een fotoreportage - met de nieuwe lens - van de Petteflet: